Καλημέρα,
δεν είναι που πέρασε καιρός, δεν είναι που ακόμη δεν έχω κάνει την επέμβαση, δεν είναι που δεν ξέρω γιατί αργούμε, είναι που έχει αρχίζει να με κουράζει το θέμα. Δεν έχω συμπτώματα ευτυχώς ή τουλάχιστον δεν καταλαβαίνω αν έχω. Τώρα αν κάποια στιγμή ξαφνικά συμβεί κάτι το αναπάντεχο, θεός φυλάξοι.
Όπως και να έχει, άφησα το άγχος και ότι γίνει, όποτε με πάρουν από το νοσοκομείο θα πάω. Έχω και να γάμο το Σεπτέμβριο και αγχώνονται οι άλλοι αν θα είμαι οκ για να πάω. Μη δε χορέψω, θα τους στενοχωρήσω. Κρίμα. Μου τα έχουν σπάσει τα νεύρα, όλοι ρωτάνε γιατί αργούμε, γιατί δεν πιέζω το γιατρό, γιατί το αφήνω και έρχεται Καλοκαίρι και διάφορα άλλα που πλέον απαντάω απότομα και τους λέω να μη με ξαναρωτήσουν. Ε δεν αντέχεται αυτό το πράγμα. Πίεση από παντού.
Έτσι μου ήρθε και μπήκα να δω τι κάνει το μπλόγκ. Πλέον δεν ξέρω με τι ασχολούμαι και τα έχω ξεχάσει όλα. Δουλειά, σπίτι, γυμναστήριο, σπίτι, να κάνεις ένα μπανάκι, λίγο να ετοιμάσεις το φαγητό σου, λίγο να δεις και τις γλάστρες, λίγο να δεις και ένα επεισόδιο μιας σειράς, να πέσεις και νωρίς για ύπνο, πάει η μέρα, πουθενά χρόνος... άμα θες να βάλεις και ένα καφεδάκι τότε δεν μένει χρόνος για κάτι άλλο που πρέπει να κάνεις, κόβεις από εδώ, αφήνεις από κεί... έτσι πάει.
Είμαι του προγράμματος όμως και όσο μεγαλώνω το βλέπω όλο και πιο πολύ.
Μου αρέσει που έχω φτιαγμένη τη καθημερινότητά μου αλλά νομίζω ότι θα γυρίσει μπούμερανγκ. Γίνομαι ιδιότροπος. Γεροντοκοριάζω; Τα έχω ξαναπεί όλα αυτά; Μπορεί, είναι ο φόβος της ηλικίας που έρχεται και της ηλικίας που φεύγει..
Και είναι και η Δευτέρα πάντα δύσκολη μέρα.. αλλά δεν βρέχει, κάτι είναι και αυτό.. από το μέσημέρι και μετά λέει..
να ευχηθώ καλή εβδομάδα σε όλους μας! Φιλιά πολλά! Μου λείψατε νομίζω..
