Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Καλή Χρονιά!

Καλημέρα!

Μετά από πάρα πολύ καιρό, επιστρέψαμε!
Καιρός δεν ήταν; Δεν είχα πάει κάπου, απλά λόγω μιας γενικότερης κατάστασης μπάχαλο, βάλτε και λίγο την απούσα διάθεση για γράψιμο, το είχα αφήσει στην άκρη. Ελπίζω από το νέο έτος να μου 'ρθει πάλι!

Παραμονή σήμερα! Φεύγει ο παλιός ο χρόνος (και καλά κάνει). Ο νέος χρόνος θα με βρει στο χωριό, όπως κάθε χρόνο. Δύο τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή μου αυτό το έτος, μια μόνιμη δουλειά και μια απώλεια. Η ζωή συνεχίζεται όμως και πρέπει να είμαστε παρόντες. Δεν μας παίρνει άλλωστε να ζούμε, χωρίς να ζούμε (ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ).

Ελπίζω να είναι μια πανέμορφη χρονιά για όλους η επόμενη. Με υγεία, ευτυχία, αγάπη και όλα τα σχετικά τα οποία θα μας κάνουν να περνάμε καλά. Και ότι αναποδιά και να έρθει, να περάσει γρήγορα σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Επίσης, να βάλει και λίγο κρύο! Αμάν πια με τις θερμοκρασίες τις υψηλές για την εποχή! Α και χιόνι! Αν είναι δυνατόν ολόκληρος Δεκέμβριος και να μην έχει ρίξει ούτε νιφάδα! Η φωτό παρακάτω είναι όπως περιμένω να γίνει η λίμνη της Καστοριάς.. κάτι που πολύ απέχει από την πραγματικότητα! λολολ!

Να περάσουμε όλοι καλά!
Φιλιά πολλά και Καλή χρονιά να έχουμε!

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Λίγα τελευταία λόγια

Πέρασαν οι μέρες..

Στις 21/11 το απόγευμα μίλησα με τη μάνα μου και μου είπε ότι δεν είναι καλά τα πράγματα, το βράδυ ετοίμασα τα πράγματά μου, με πήρε ξανά τα μεσάνυχτα να μου πει ότι θα είναι καλά να πάω. Η διάθεση χάλια. Φοβόμουν ότι δεν θα προλάβω. 22-11 Έφυγα κατά τις 9 και κάτι το πρωί, θα έφευγα πιο νωρίς αλλά δεν θα έβρισκα βενζινάδικο ανοιχτό να γεμίσω. Έκανα δύο στάσεις στο δρόμο μικρές. Όσο πλησίαζα τόσο χτυπούσε η καρδιά μου από φόβο και άγχος. Στις 2 και 10 το μεσημέρι ήμουν στο σπίτι. Μπήκα από την πάνω πόρτα, ησυχία, κάτι ψίθυροι μόνο από κάτω. Άφησα τους σάκους στο διάδρομο, κοίταξα τριγύρω, μπήκα στο μπάνιο να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου.

Χωρίς να το πολυσκεφτώ, πήρα κουράγιο και πήγα στη σκάλα. Πριν κατέβω στο πρώτο σκαλί, πέρασαν από το μυαλό μου σαν αστραπές, σκέψεις για το τι θα αντικρίσω Μου είχαν πει, ότι από την προηγούμενη φορά που πήγα έχει αλλάξει πολύ. Και να σκεφτείς ότι δεν πέρασε ούτε ένας μήνας. Πήρα φόρα και άρχισα να κατεβαίνω ένα ένα. Το κεφάλι στραμμένο στο σαλόνι.. Μια πολυθρόνα με πολλά μαξιλάρια, και στηριγμένο πάνω τους γεροντάκι 54 ετών. Γύρω γύρω μαυρίλα, θείες, αδερφές του, αυτός μικρότερος απ' όλες, και μαμά. Δάκρυσα κοιτάζοντας το θέαμα, δεν μπορούσα να βγάλω άχνα.

Πήγα κοντά και έκατσα δίπλα του, έπιασα το χέρι που άφησε η θεία μου. Κοιτούσε στα χαμένα. "Κώστα, ήρθε το παιδί, ο Γιάννης μας". Γύρισε και με κοίταξε. Έκανε ένα νεύμα και κοίταξε επάνω. Γύρισε με ξανακοίταξε και με ρώτησε κάτι, δεν το κατάλαβα, η ομιλία ήταν αχνή και διακεκομμένη, ξεψυχισμένη.. μου λέει η μαμά "Πότε ήρθες λέει". Πριν δέκα λεπτά μπαμπά, δεν είχε κίνηση στο δρόμο, ήρθα γρήγορα, χρειάζεσαι τίποτα; Με ένα νεύμα όχι. Δεν μπορούσα να κρατηθώ. Οι γύρω έκλαιγαν και μιλούσαν σιγά. Στο ένα χέρι χαρτομάντιλο στο άλλο το κοκαλιάρικο χέρι.

Ένας γέρος 100 ετών που πριν 4 μήνες ανέβαινε σε σκαλωσιές και φόρτωνε ξύλα. Μέσα σε τρεις εβδομάδες και κυρίως την τελευταία εβδομάδα, δεν μπορούσε να μιλήσει, να καταπιεί, να σηκωθεί. Είχε μείνει μόνο το δέρμα ζαρωμένο, το πρήξιμο είχε προχωρήσει στα πόδια, κάπου κάπου έβγαζαν υγρό. Οι τρίχες λιγοστές στο κεφάλι ακόμη και στο μουστάκι, που το είχε καμάρι τόσα χρόνια. Όλες άσπρες. Και το δέρμα άσπρο και τα μάτια. Χεράκια παιδιού με παραπανίσιο δέρμα.

Λίγο τρίψιμο στη πλάτη και ανασήκωμα από την άβολη θέση ήταν αρκετά για να νιώσει καλύτερα. Το κεφάλι γερμένο στο πλάι. Τα μάτια πότε κλειστά πότε ανοιχτά, και το στόμα ανοιχτό για μεγάλες ανάσες. Δεν μιλούσε, πότε κοίταζε γύρω γύρω με μάτια ορθάνοιχτα, δεν μπορούσα να καταλάβω αν έβλεπε κάτι ή απλά έκανε την κίνηση. Και κάπου κάπου άκουγες "Θεέ μου", έλεγε και κοιτούσε ψηλά, σαν να περίμενε. Και πόνος που ερχόταν και έφευγε. Και κάτι τρομακτικό. Χανόταν, σαν να έπεφτε σε κόμμα, τα μάτια γύριζαν, βαριανάσαινε και έγερνε το κεφάλι, το κρατούσε μία από τις θείες, μέχρι να επανέλθει, 5, 10, 15 λεπτά και ξανά βλέμμα στο κενό, λέξεις που δεν έβγαζες νόημα. Κρατούσα συνέχεια το χέρι, έτριβα την πλάτη και τον αυχένα, σηκώθηκα μόνο να πάω στο μπάνιο, ξαναγύρισα, πάλι εκεί, με χαρτομάντιλο στο ένα χέρι και το χέρι στο άλλο.

Έπειτα ήρθαν 4 ανιψιές του και δικές μου ξαδέρφες, μαζί τους ήρθε και μια μακρινή που ήταν βιολόγος, που είχε έρθει για διακοπές από την Αμερική, την κάλεσε μια από τις θείες, να τον δει, μέτρησε την πίεση και σφυγμούς, είδε τα φάρμακα που έπαιρνε, δεν μας έλεγε και πολλά, το μόνο που ανέφερε ήταν ότι είναι καλά που είμαστε όλοι κοντά του.

Θα είναι ο φόβος που νιώθουμε να μην μείνουμε μόνοι μας σε τέτοιες στιγμές, να έχουμε την ασφάλεια που μας παρέχει η ανθρώπινη παρουσία. Πως να νιώθει άραγε ένας άνθρωπος που ετοιμάζεται να φύγει; Φαντάζομαι να είναι όπως τα όνειρα, που βλέπεις ότι πέφτεις, βλέπεις το έδαφος, αισθάνεσαι ότι φοβάσαι, ότι θες από κάπου να πιαστείς, θέλεις να ξυπνήσεις, γιατί ξέρεις πως είναι όνειρο, κάποιος να σε πιάσει να σε τραβήξει, αλλά αν δεν φτάσεις λίγο πριν το έδαφος δεν θα ξυπνήσεις, είναι σαν έχεις διακόπτη. Κάπως έτσι θα είναι, ξέρεις ότι έρχεται το τέλος, αλλά έρχεται σιγά σιγά, το καταλαβαίνεις, μπορεί και να πονάς, και να χαίρεσαι που έρχεται, αλλά σκέφτεσαι τι αφήνεις πίσω, παιδιά, σύζυγο, φίλους, συγγενείς, δεν θες να τα αφήσεις, θες να ζήσεις, αλλά θα φτάσεις στο τέλος, δεν μπορεί να σε τραβήξει κανένας, άδικος κόπος οι προσπάθειες.

Κοιτούσε το κενό, οι κόρες διεσταλμένες, πνιχτά κλάματα και λόγια. Τον μικρό τον είχαν στείλει από νωρίς το πρωί στο σπίτι ξαδέρφης με μωρό για να απασχολείται με κάτι και να μην είναι πολλές ώρες στο σπίτι.

Έγειρε και σαν να κοιμήθηκε, ησυχία στο χώρο, κανείς δεν μιλούσε και κοιτούσε σαν να περίμενε.. έτριβα το χέρι, σαν να κοιμόταν φαινόταν, έβλεπες στο στήθος του τις ανάσες αραιές και βαθιές, κλαίγαμε αυτό που μας περίμενε, τον κοιτούσα που ήταν ήρεμος, πρόσεχα τις ανάσες του, που όλο και εξασθαινούσαν, έπιασα τους σφυγμούς, τους καταλάβαινα. Είναι τρελό, σκεφτόμουν, αντέχω; Οι ανάσες ακόμη πιο αραιές. Σκεφτόμουν, άλλη μία, άλλη μία, άλλη μία, άλλη μία. Τέλος. Ήταν αλήθεια η τελευταία; Τόσο απλά; Βγήκε η ψυχή;
Παιδιά, μία ανάσα το τέλος, απλή, εξασθενημένη, παρηγορητική, αδιέξοδη, λυτρωτική.
22/11, 18:10 το απόγευμα.
Έμεινε εκεί, με μισάνοιχτα μάτια και μισάνοιχτο στόμα, με κεφάλι στο πλάι. Κλαίγαμε, ξέραμε ότι θα ξεκουραστεί.

Πως είναι να πιάνεις ένα άψυχο σώμα, μέχρι τώρα μόνο τα έβλεπα, σε άλλες κηδείες, σε ταινίες. Δεν περίμενα τόσο σύντομα να πιάσω ένα τόσο κοντινό άτομο και μάλιστα τον πατέρα μου. Να ξέρεις ότι ό,τι έκανε αυτός ο άνθρωπος στη ζωή του, το έκανε και αυτό ήταν, σε στιγμάτισε με τον οποιονδήποτε τρόπο, δεν θα υπάρχει. Θα είναι μια εικόνα, μια ιδέα, μόνο χαρτιά, μια ληξιαρχική πράξη θανάτου και φωτογραφίες και μνήμες..

Πέρασε η ώρα, ήρθε και ο άλλος αδερφός που ήταν έξω, πήραμε και τον άλλο από τα βόρεια να κατέβει, δυο-τρεις έφυγαν να ειδοποιήσουν, την εκκλησία, το γραφείο και συγγενείς.

Βγάλαμε τα μαξιλάρια και τον ξαπλώσαμε στην πλάτη της πολυθρόνας, κέρινο ομοίωμα μου θύμισε, είχε τα χαρακτηριστικά του αλλά σαν να μην ήταν αυτός.

Ένιωσα την ανάγκη να περάσω χρόνο μαζί του, το χρόνο που έχασα τόσα χρόνια με τις τυπικότητες, μαλώναμε συχνά, κρατούσα αποστάσεις αλλά τον αγαπούσα. Προσπαθούσα να βάλω στο μυαλό μου ότι οι ώρες που θα τον έβλεπα ήταν μετρημένες, πριν τον σκεπάσει το χώμα και αναπαυτεί.

Ήρθε ο κύριος από το γραφείο, πανικός για λίγο, η μάνα μου με τα μαντήλια να κλαίει, οι θείες κρύφτηκαν πάνω για να μην τον δουν να φεύγει από το σπίτι. Τον τοποθέτησαν στο φέρετρο, και κάπως έτσι βγήκε από το σπίτι, που έζησε όλη τη ζωή του, που το γκρέμισε και το ξανάφτιαξε από τα θεμέλια πριν 14 χρόνια, που σχεδίαζε χρόνια και έφτιαξε την αυλή το Καλοκαίρι, και δεν μπόρεσε να την ευχαριστηθεί. Από τα 12 δουλειά και σε 7 χρόνια σύνταξη.

Έλεγε στη μάνα μου ότι όταν γίνει καλά ήθελε να έρθει Καστοριά, να βάψουμε το σπίτι, ούτε αυτό πρόλαβε, τον πρόλαβε. Δεν ήθελε να πιστέψει μέχρι τον τελευταίο καιρό ότι κάτι τρέχει. Είχε ελπίδες και έκανε σχέδια, θα φτιάξω αυτό, μην ξεχάσω εκείνο, να πάρουμε και εκείνο, να κάνετε αυτό, ίσως για να μην τα ξεχάσουμε εμείς, που θα μέναμε πίσω.

Όλο το βράδυ κόσμος στο σπίτι, 3 ώρες ύπνο κοντά στο ξημέρωμα, να σηκωθείς, να ετοιμαστείς, να περιμένεις το χωριό να περάσει, και άλλους συγγενείς. Δεν άντεχα κάποια στιγμή, είχα κουραστεί, η συγκίνηση, το τρέξιμο και μια τελετή στις 3 το μεσημέρι κανονισμένη. Πέρασε η ώρα. Έφτανε η ώρα 2, κατεβήκαμε να περιμένουμε το αυτοκίνητο με τη σωρό. Αντίκρισε στην κολόνα το κηδειόχαρτο η μάνα μου, έκλαψε, δεν μου άρεσε που το είδα και εγώ, να βλέπεις γραμμένο το όνομα οικείου σου προσώπου.

Την κρατούσα από το μπράτσο και προχωρούσαμε ακριβώς πίσω από το αμάξι, δίπλα μου ο τρίτος, από την άλλη ο δεύτερος. Φτάσαμε στην εκκλησία, κόσμος και εκεί, μπήκαμε, το φέρετρο, σαν ψεύτικος μέσα. Κοίτα τον, για τελευταία φορά, έφτασαν τα 26 σου χρόνια και τα 24, και τα 20 και τα 11 να τον ζήσεις. η οικογένεια μπροστά όπως πάντα. Να κοιτάω χαμηλά και πότε πότε στο φέρετρο, να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω την κατάσταση. Άκουγα τα λόγια του παπά, πρώτη φορά που άκουγα τι λένε, μύριζα το λιβάνι και ένιωθα ναυτία. Και έφτασε το Δεύτε τελευταίον ασπασμόν, κλάμα ακουγόταν, δάκρυα, η οικογένεια πρώτη, φίλησα την εικόνα, ακούμπησα το μάγουλο, παγωμένος και άκαμπτος, και η χαιρετούρα, να κάτσεις να σε χαιρετίσει ο κόσμος, άθλια διαδικασία.

Και η διαδρομή στο νεκροταφείο, κρύωνα θυμάμαι, δάκρυζα και κρατιόμουν, δεν έβλεπα σχεδόν. Πάνω από τον ανοιγμένο τάφο, όλοι γύρω, τα σχοινιά έτοιμα να τον κατεβάσουν, όλα έγιναν τόσο γρήγορα, λουλούδια και χώμα στο νεκρό και αντίο, αναγκαστικό και πρόωρο..

Έμεινα όλη την εβδομάδα στο χωριό, κάναμε τα τριήμερα, κάθε δεύτερη μέρα πηγαίναμε για το καντήλι που δεν έπρεπε να σβήσει, να βλέπω τον τάφο και να σκέφτομαι το εσωτερικό, δάκρυα, σκέψεις, συγνώμες που έπρεπε να ειπωθούν. Δεν μπορούσα να συνηθίσω το σπίτι, δεν μπορούσα να ηρεμήσω, δεν είχα νεύρα, μια λύπη μόνο, μπορεί να έδειχνα καλά αλλά μέσα σου σε τρώει, όπως όλους αυτούς μήνες που μάθαμε τι μπήκε σπίτι μας. Τις νύχτες που έρχονταν όλες οι σκέψεις, που σκεφτόσουν και μετάνιωνες για πράγματα. Έκλαιγες, δεν κατάφερνες τίποτα. Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για αυτά. Έλεγα λίγα και έμεναν μέσα πολλά. Θλίψη, πόνος, ένα αόρατο σύννεφο σκίαζε όλες τις μέρες. Λίγοι που το ήξεραν ρωτούσαν, έτσι έμενα μακριά. Να θλίβομαι μόνος μου. Μακάρι να μην υπάρχει τόσος πόνος. Γύρισα και ηρεμώ. Να περάσει ο καιρός. Στις 27 τα σαράντα.

Οι τελευταίοι μήνες ήταν δύσκολοι. Μπορεί να μην φαινόταν αλλά σε τρώει από μέσα. Είσαι έτοιμος να κλάψεις αναπάσα στιγμή. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό. Οι φίλοι ευτυχώς είναι εκεί, δια τηλεφώνου έστω. Η απουσία είναι πάντα απουσία.

Αντίο και, μετά από μήνες, ανάπαυση χωρίς πόνο..


*Σας ευχαριστώ όλους. Χωρίς σχόλια και αυτό. Σιγά σιγά θα ξαναγυρίσουμε στα παλιά. Σιγά σιγά όμως, όσο μας παίρνει να συνηθίσουμε στις ιδέες.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Πλησιάζοντας..

Φοβάμαι παιδιά, φοβάμαι για αυτά που πρέπει να αντιμετωπίσω. Μια κατάσταση που έχει ξεφύγει και οδεύει προς τη μοιραία κατάληξή της.

Είναι τόσο άσχημο να ξέρεις ότι αφήνεις να έρθει το τέλος και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα, δεν είναι στο χέρι σου όμως. Ο Θεός μόνο, που είναι Μεγάλος. Λυπάμαι για όσους περνάνε Γολγοθά αυτές τις μέρες, ώρες, λεπτά, γιατί λιγοστεύει ο χρόνος.

Από εδώ που είμαι δεν μπορώ να κάνω τίποτα, να πηγαίνω μόνο κάθε τόσο να εκτιμώ. Δεν είναι μόνοι τους αλλά δεν είναι το ίδιο να έχεις το αίμα σου εκεί. Ζητάω συγνώμη συνέχεια, από ποιόν δεν ξέρω.

Τραγικά συγκρατημένος τον τελευταίο καιρό. Να αλλάζω σκέψεις όσο μπορώ πιο γρήγορα. Τώρα και ο ύπνος ελαφρύς και με φόβο το βράδυ, περιμένοντας τα δυσάρεστα. Και αυτός, να έρχεται με κλάμα και να φεύγει με βάρος, έναν ίσκιο από πάνω σου, μέσα σου, που δεν λέει να ξεκολλήσει τους τελευταίους μήνες. Στο μυαλό σκηνές κηδείας και ταφής και τελευταίων ορών και όσο και να τα διώχνιεις τόσο να σε χτυπάνε. Και συναισθήματα. Ξεσπάς στο μαξηλάρι. Θυμάμαι από μικρός σκεφτόμουν πως θα ένιωθα αν γινόταν αυτό.. τώρα μαθαίνω.

Πρέπει όμως να φανείς δυνατός για σένα και για τους άλλους, εκεί να μην κλάψεις, όταν φύγεις μόνο μακριά από τους. Ένας ρόλος είναι και αυτός, στους τόσους άλλους που έχουμε παίξει στη ζωή μας και ανάμεσα σε αυτούς που πρόκειται να παίξουμε στο μέλλον. Θα ξεπεραστεί και αυτό, Μπορεί να μην ξεχαστεί αλλά θα ξεπεραστεί, θα γίνει παλιό, παρελθόν και όλοι θα μιλάμε με παρελθοντικούς χρόνος, ήξερε, έκανε, είχε πει, μπορούσε. Αυτή είναι η δύναμη. Είναι άλλωστε η φυσική κατάληξη του ανθρώπου, χους εις χουν, το συναίσθημα είναι παραπανίσιο σε περιπτώσεις δυσάρεστης ζωής και βεβιασμένης από εξωτερικούς παράγοντες. Ίσως είναι και το καλύτερο στο σημείο αυτό, γιατί η ταλαιπωρία, εφόσον δεν υπάρχει γυρισμός, ελπίδες πολλές, αλλά γυρισμός πουθενά. Ιατρικώς βεβαιωμένο.

Λείψανο απέμεινε, να λυπάσαι, χωρίς ύπνο, φαΐ και νερό, με πόνο, ίσα ίσα λέξεις με πλήρη επίγνωση, μυαλό ξυράφι αλλά και ακατάληπτες αναλαμπές των παλιών, του σχολείου, των γονιών, παιδικών χρόνων, στιγμές ξεγνοιασιάς μακρινές και δάκρυα.. χαμένο βλέμμα σε ένα σώμα αδύναμο και έτοιμο για πληγές.. που θα κλείσουν μια για πάντα. Και τραύματα μετά πάνω μας, στο μικρό που είναι όλη μέρα εκεί, που ρωτάει και δεν είμαστε ξεκάθαροι, στη γυναίκα, που έχει μήνες να ξεκουραστεί, στους συγγενείς που κάνουν βάρδιες το βράδυ, στα παιδιά, που τα κρύβουν πιο βαθιά, κλαίνε στο τηλέφωνο και προσπαθούν να μην τους καταλάβεις, στους άλλους που θα δουν τι έμεινε.

Ένα ακόμη ταξίδι, ίσως και το τελευταίο με πατέρα. Μας ζητάει. Δεν ξέρω πως θα αντικρύσω, θα κρατηθώ;
Σκέψεις και λόγια που έπρεπε να βγουν, δεν είναι κανένας εδώ ν' ακούσει.
Χωρίς σχόλια παιδιά, συγνώμη.

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Έχει ο καιρός γυρίσματα..

Καλησπέρα!!!!

Τι κάνετε; Όλα καλά;

Εδώ μια συννεφιά την είχε απ' το πρωί, με καλές θερμοκρασίες όμως! Δεν μπορώ να πω, ξύπνησα σχετικά καλά. Περιμένω όμως με ανυπομονησία τον Δεκέμβριο που θα αρχίσει να μεγαλώνει η μέρα!

Σήμερα έλεγα ότι θα είναι μια βαρετή μέρα στη δουλειά, Δευτέρα γαρ, αλλά πέρασε μια χαρά. Σχετικά χαλαρή δουλειά. Οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν εδώ στις κλίκες, λίγο το ασφαλιστικό, λίγο τα επιδόματα, άντε και λίγο οι ελεγκτές για το έλλειμμα, οι αποσπάσεις που πρόκειται να σταματήσουν και να αποδεσμευτούν θέσεις (και συμφωνώ απόλυτα), λίγο απ' όλα τέλοσπάντων, να δούμε που θα μας βγάλει..

Κάποιων εδώ που παίρνουν ένα σωρό επιδόματα κοντεύει να καεί ο κώλος τους. Ακόμη και αυτοί που είναι με το ΠΑΣΟΚ, τώρα έχουν λουφάξει. Και είναι απίστευτο, γιατί η συμπεριφορά κάποιων είχε αλλάξει προς το χειρότερο από τη στιγμή που βγήκε.

Το Σάββατο που μας πέρασε είδα το 2012, το οποίο ήταν κορυφή, ωραία εφέ, πολύ δράση, υπήρχαν ώρες που έλεγες τώρα τελειώνουν όλα και η αδρεναλίνη σου χτυπούσε κόκκινο. Επίσης όσοι κατεβάζετε ταινίες, μην την δείτε στο πισί, προτιμήστε κινηματογράφο! Καμία σχέση!!!!

Χτες Κυριακή, ήρεμη επίσης μέρα, βόλτα το πρωί για περπάτημα και καφέ το απόγευμα. Σας έχω και μερικές φωτό από την πρωινή μου βόλτα. Λίγα σύννεφα το πρωί, μετά λιακάδα..

Επίσης σας έχω και ένα άρθρο που διάβασα και μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι. Προσβλητικό το θεώρησα, θα μου πείτε και εσείς την γνώμη σας. Το άρχισα πριν ο κύριος ανοίξει απέναντι ανοίξει το γύρο να φάει, την έκανα και ξαναγύρισα να το τελειώσω. Ίσως μπορεί ο καθένας να γράφει ότι θέλει αλλά είναι υπερβολικό κάτι τέτοιο.. και καλά έκανε και τράβηξε μήνυση. Μην πείτε τίποτα για τη σελίδα, σας έχω πει ότι δεν έχω υπολογιστή και δανείζομαι, αυτή είχε ο συνάδελφος αρχική.

Καλό βράδυ!!!!


*βλέπετε τη φωτό με τους κύκνους; Αυτά τα γκριζοάσπρα είναι τα μικρά τους που σας είχα δείξει εδώ. Όταν μεγαλώσουν θα γίνουν και αυτά σαν τους γονείς τους κατάλευκα!

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Παράπονα..

Καλησπέρα!!!

Τι κάνετε; Ελπίζω όλοι να είστε καλά!

Μα τι καιρός είναι αυτός βρε παιδιά; τρεις μέρες τώρα βρέχει ασταμάτητα! Εντάξει καλά είναι όταν είσαι σπίτι αλλά όταν θες να βγεις έξω, είναι σπαστικότατο! Ξέμεινα από τσιγάρα χτες και βγήκα να πάρω, η Μητροπόλεως είχε γίνει Αλιάκμονας και το πάρκινγκ Πλαστήρα. Σε μια πόλη που έχει όλο κατηφόρες και γύρω γύρω λίμνη, είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοιο πρόβλημα; Και όμως! Την τέταρτη μέρα λογικά θα βγουν με βάρκες για σόπινγκ!

Αύριο αργία, του Αγίου Μηνά, Πολιούχου της πόλης της Καστοριάς. Παρελάσεις και χαμός όλη μέρα! Θα τελειώσει και ο μήνας και δεν θα το καταλάβουμε..

Εδώ έχω κάποια παράπονα που μάζεψα μια μέρα που μου 'χαν σπάσει τα νεύρα...


*Πως θα σου ΄ρχότανε να πέφτεις για ύπνο το μεσημέρι, για μία ώρα, και να ακούς από κάτω μουσική; Ρώτησα τον ιδιοκτήτη και έμαθα ότι ήρθε μία φοιτήτρια.. δεν έχει πολλές μέρες μέσα αλλά αν άρχισε από τώρα, σκέψου τι θα κάνει αργότερα, που θα κάνει και παρέες και θα μαζεύονται.. OMG.. Τα δικά μου δεν τα θυμάμαι θα μου πεις; Αλλά εγώ έμενα σε εστία, όλοι σχεδόν τα ίδια κάναμε. Δεν είναι το ίδιο τώρα πια. Θα λάβω τα μέτρα μου..

*Πως θα σας μύριζε, αν στη δουλειά σας, στο γραφείο, ο διπλανός σας, τρώει γύρο απ' όλα; Αφήστε καλύτερα.. κάθε φορά κοντεύω να βγάλω τα συκώτια μου... Κάποιες φορές παίρνει και σάντουιτς με λουκάνικο.. εκεί να δείτε μπόχα! Και που να ανοίξεις παράθυρο χειμωνιάτικα; Η που θα κάτσω να αντισταθώ στην επιθυμία να ξεράσω ή που θα φύγω για κάνα άλλο γραφείο..

*Οι τουαλέτες (συγκεκριμένα οι αντρικές) στις δημόσιες υπηρεσίες είναι τόσο άθλιες ή μόνο εδώ συμβαίνει αυτό; Βασικά το συνεργείο καθαρισμού που έχουν είναι άφαντο... μόνο τα πάνω πάνω, και όταν λέμε τα πάνω πάνω, εννοούμε τα όσα βλέπεις με μυωπία 15 στο κάθε μάτι χωρίς γυαλιά. Πιο βρώμικες τουαλέτες ούτε στα ΚΤΕΛ δεν έχω δει.. Άσε που εκεί έχουν και την κυρία απ' έξω που φυλάει και ρίχνει και λίγο νερό. Εδώ τίποτα! Τίποτα! Τρίχες, παντού ούρα επίσης παντού, κόπρανα, ευτυχώς όχι παντού. Οι περισσότεροι είναι μεγάλοι άνθρωποι, μήπως φταίει αυτό; Μπαίνουν μέσα, αφήνουν ανοιχτή την πόρτα και όποιος φυσικά μπει στον προθάλαμο τους έχει φάτσα κάρτα. Χαρτί σχεδόν ποτέ. Και καζανάκι βρε! Πατήστε το το καημένο! Πατήστε το! Τριτοκοσμικά πράγματα..

*Όταν έρχεσαι σε μια υπηρεσία και είσαι νέος δεν ξέρεις και πολλά για τους εργαζόμενους. Αλλά! Όλοι θέλουν να στα μάθουν. Και να έλεγα ότι αφορούν τη δουλειά; Μπα.. αν ο ένας έκανε αυτό και έκανε εκείνο και είπε αυτό και είπε εκείνο. Ο ένας δεν μιλάει με αυτόν και ο άλλος με τον άλλο. Άντρες γυναίκες πρόθυμοι να μιλάνε για όλα και να λένε και βαριές κουβέντες..

*Και ο κόσμος με ενοχλεί! Όχι όλος, αλλά είναι κάποια άτομα πολύ ενοχλητικά και συμπεριφέρονται πολύ άσχημα. Άσε που έχουν τις τρελές απαιτήσεις. Στη δουλειά δεν είμαι περίεργος αλλά που και που χρειάζεται, το λέει και η ευρύτερη εμπειρία στον τομέα μας..


Και για να μην ξεχνιόμαστε:

*Πότε θα σταματήσει η βροχή;;; Που είναι ο ήλιος οεο;;;




Όσο για μένα, καλά είμαι, δεν είναι και εύκολο με όσα συμβαίνουν βέβαια. Είναι πολλά τα πράγματα που σκέφτομαι τελευταία, σε λίγο θα αρχίσω να μιλάω και μόνος μου, αν και είχα μια τάση από παλιά να με ρωτάω και να απαντάω τον άλλο Hfaistiwna.. λολολολ! Μη παρεξηγείτε..

Και ένα τραγούδι να ακούσουμε, το άκουσα πριν κάποιες μέρες αναρτημένο, μου άρεσε και το δανείστηκα ..

Τα φιλιά μου!
Καλό βράδυ!

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Σαν απίστευτο φαίνεται.. updated

Στην Καστοριά αυτή τη στιγμή χιονίζει.. κάτι λίγο άσπρο στην γενικότερη μαυρίλα..
Ελπίζω να φαίνονται οι φωτό που θα ανεβάσω το απόγευμα..

Προς το παρόν καλημέρα να έχουμε..


UPDATE 06:00 μ.μ.


Nα και οι φωτό!!!!





Θολή..

Στη μέση και γύρω γύρω σύννεφα..
Θολή η αποψινή πανσέληνος..
Θα έρθουν και καλύτερες..
Καλημέρα να έχουμε!

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Όταν χαλάει ο καιρός..

Καλημέρα σας..

Άλλη μια εβδομάδα ξεκινά. Πλέον θα το καθιερώσω να κάνω ανάρτηση μια φορά την εβδομάδα, κάθε Κυριακή ή Δευτέρα, και να σας εύχομαι να έχετε καλή εβδομάδα! λολολ!

Πέρασε και αυτή, λίγο βαρετή, λίγο στενάχωρη, λίγο απρόοπτη, λίγο όμορφη, λίγα νέα και γενικότερα λίγο από όλα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι καλά να υπάρχει ποικιλία, αλλά για μένα δεν ήταν ότι καλύτερο. Τα άσχημα μένουν και σε χτυπάνε και δυστυχώς δεν φτάνουν τα καλά για να σε σώσουν. Μένεις και υπομένεις. Πονάς και κρατιέσαι μην λυγίσεις. Γιατί έτσι πρέπει, ίσως γιατί πρέπει να γίνεις το παράδειγμα. Καλώς ή κακώς. Δώσε ότι έχεις και γίνε η ψυχή. Γιατί υπάρχει λόγος. Να φανείς αντάξιος των προσδοκιών αυτών που πρέπει, ίσως και γιατί τους έχεις υποχρέωση, ίσως επειδή δεν υπάρχει άλλος να κάνει το δύσκολο έργο που αναμένεται.
Μια ζωή παλεύει και εσύ πρέπει να κάνεις τον κλόουν για να σώσεις ότι δεν σώζεται. Για να δώσεις κουράγιο και για να φανείς ψύχραιμος. Δεν ταιριάζει σε κάποιους ανθρώπους. Σε άλλους πάλι ταιριάζει.
Και εσύ μου λες πως όλα είναι καλά...
Άμα θες πίστεψέ το για σένα... δεν με πείθεις..

Μίνι ταξιδάκι στα πάτρια..
Μακάρι όλα τα ταξίδια να ήταν για καλό...
 
Παρόλα αυτά, να έχουμε μια καλή εβδομάδα και όσο μπορούμε να την κάνουμε πιο όμορφη...


Καλό βράδυ..

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Καλή εβδομάδα!!!

Καλημέρα σας!

Ένα ακόμη Σκ έφυγε..
Σήμερα ξύπνησα νωρίς, είχα πολύ όρεξη. Άνοιξα παντζούρια και είδα ότι είχε ήλιο. Απέκτησα ακόμη περισσότερη όρεξη! Καταπληκτική μέρα σκέφτηκα και αφού έφαγα και ήπια και λίγο καφέ, είπα να πάω μια βόλτα. Έβαλα βερμούδα - φανελάκι πήρα τα γυαλιά και το κινητό με τα ακουστικά και ξεκίνησα. Πήρα μια διαδρομή που είχα κάνει και παλιότερα αλλά δεν είχα φτάσει τόσο μακριά. Σήμερα ξεπέρασα το ρεκόρ μου στο περπάτημα με 7 χιλιόμετρα. Σε αυτή τη διαδρομή που όλοι ονομάζουν "γύρο της λίμνης", ο δήμος έχει βάλει πινακίδες και σου λέει από ένα σταθερό σημείο εκκίνησης, πόσα χιλιόμετρα είναι. Όπως βλέπετε στην παρακάτω εικόνα, η άσπρη γραμμή στην ακτή είναι τα 3,5 χιλ. που πήγα, αν βάλεις και το γύρισμα θα σου βγουν 7.
Πολύ με χαροποίησε όταν το πρωτοείδα, για να ξέρουμε πόσο περπατάμε και τι καίμε! λολολ! Πέρασα και λίγο από τους ιδιοκτήτες μου που μένουν προς τα εκεί να πω ένα γεια. Στο δρόμο βρήκα και μια παρέα χήνες οι οποίες με το που πλησίασα, άρχισαν να φωνάζουν και να έρχονται κατά πάνω μου με ανοιχτό το στόμα!
Ρεζίλι έγινα σε ένα αναψυκτήριο απέναντι (και είμαι και από χωριό πανάθεμά με, δικαιολογούμαι γιατί χήνες δεν είχαμε ποτέ, ε;). Ένας κύριος που ερχόταν από πίσω μου τις έδιωξε (πως διώχνουμε τις κότες; Κάπως έτσι. Τώρα θα το ξέρω όμως!) και συνέχισα την πορεία μου. Μου έκανε εντύπωση που αν και Κυριακή είχε κόσμο που έκανε τζόκινγκ, (όπως το παιδί στη φωτό παρακάτω) περπατούσε, ρέμβαζε τη λίμνη (είναι δεξιά στη φωτό παρακάτω, δίπλα στο δρόμο) και ψάρευε.
Χωρίς να το καταλάβω γύρισα μεσημέρι σπίτι! Κάποια στιγμή θα προσπαθήσω να το κάνω και όλο το γύρο. Αν έχει κανείς όρεξη για περπάτημα να μου πει! χαχαχα!


Καλημέρα και
Καλή εβδομάδα!!!

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Εκλογικό τριήμερο...

Καλημέρα!

Ελπίζω να μου είστε όλοι καλά! :)

Τέλειωσε το εκλογικό τριημεράκι και γυρίσαμε πάλι πίσω. Κουραστικός ο δρόμος και αρκετά μακρύς. Αλλά με αντάμειψε η παραμονή στο χωριό, μιας που είχε μαζευτεί κόσμος και μέσα σε αυτούς και οι συγγενείς. Όταν τους βλέπεις για λίγο είναι καλά, η καθημερινή τριβή όμως δεν είναι και τόσο καλή. Τους είδα όλους, με μερικούς βγήκα κιόλας για ένα καφέ.
Ευτυχώς μας έκανε πολύ καλό καιρό και μπορέσαμε να το χαρούμε, το κρύο βέβαια, ειδικά το βράδυ, δεν έλλειπε. Κουβερτούλα εννοείται!
Η παρακάτω φωτό είναι τραβηγμένη από ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα που άνοιξε πριν 4-5 μήνες και πήγαμε πριν ρίξουμε την ψήφο μας στην κάλπη. Στην καφετέρια λοιπόν έχουμε αυτή τη θέα! Οι πρόποδες του Βελουχιού και το Καρπενήσι να αχνοφαίνεται. Όποιος/α μου κάνει την τιμή να με επισκεφτεί, σ' αυτή την καφετέρια θα τον/την φέρω και δεν θα παραλείψω να του δείξω τους τοίχους και ξύλα by hfaistiwnas! χαχαχα! Έχουμε και καλύτερα να δείξουμε βέβαια!! Η παραπάνω φωτό είναι τραβηγμένη από το σπίτι της γιαγιάς μου!
Πέρασαν όμως γρήγορα οι μέρες. Την Δευτέρα ξεκινήσαμε μαζί με τον αδερφό μου, αυτός για τη σχολή του στην Αν. Μακεδονία και εγώ για Καστοριά. Πήγαμε μαζί μέχρι Λάρισα, εγώ έκανα μια στάση εκεί μια κάνα δίωρο και αυτός συνέχισε. Χάθηκε κιόλας! Μα του είχα πει να στρίψει δεξιά και αυτός πήγε ευθεία! Μικρή η πινακίδα γι' αυτό μάλλον! ευτυχώς αν και αγχώθηκα στην αρχή, την βρήκε την άκρη εύκολα, όπως μου είπε.
Όταν ξανα-ξεκίνησα να φτάσω στον προορισμό μου, είχε ήδη αρχίσει να νυχτώνει. Η παραπάνω φωτό είναι στα πρώτα χιλιόμετρα έξω από Λάρισα προς Κοζάνη. Δεν μου αρέσει να οδηγώ βράδυ είναι η αλήθεια. Ο δρόμος Λάρισα - Κοζάνη δεν είναι και εθνική! Φοβάμαι μην μου πεταχτεί τίποτα στο δρόμο και το πάρω στο λαιμό μου. Κρίμα δεν είναι; Καταπληκτική διαδρομή παιδιά, κατά τη διάρκεια της μέρας εννοείται, έχει τα πάντα, πεδιάδες, χωριά, πόλεις (την Κοζάνη), ποτάμια και φυσικά τη λίμνη του Αλιάκμονα απ' όπου είναι και οι παρακάτω φωτογραφίες. Ήταν τόσο όμορφα, σταμάτησα και τράβηξα 3-4 φωτό, έτσι για να τις έχω, να μου θυμίζουν τις διαδρομές μου!
Και ξανά στα καθημερινά από την Τρίτη που μας πέρασε. Ηρεμία, τάξη και ασφάλεια. Η Καστοριά δύο μέρες τώρα είναι μες την ομορφιά! Έχει έναν ήλιο που σε παραπέμπει στην Άνοιξη! Ακούς τις πάπιες να κράζουν όλη την ώρα στη λίμνη, έχουν πολύ πλάκα!!! Άσχετο αλλά σήμερα ένας χτύπησε ένα σκυλάκι με το αυτοκίνητο, το σκυλί έφυγε αλλά έσκουζε και το άκουσε όλη Καστοριά, ο βλάκας, και να σκεφτείτε ότι δεν έτρεχε κιόλας.
Α, να σας πω και ένα γελοίο συμβάν! Έπρεπε να πάω σε άλλο γραφείο να ζητήσω βοήθεια σε κάτι, έκατσα βέβαια λίγο παραπάνω απ' ότι έπρεπε. Γυρνώντας, βρήκα τον υπάλληλο που κάθεται απέναντί μου (και απλά περιμένει τη σύνταξή του), να έχει κρυφτεί στη γωνία που κάνει ο τοίχος και δεν φαίνεται από την είσοδο, να τον έχει πάρει λιγάκι.. δεν πτοήθηκε όμως! Τον ξύπνησα κατά λάθος και ξανακοιμήθηκε! Αχχχ.. δεν θα πω το κλισέ για τον δημόσιο τομέα...
Εύχομαι καλή μέρα να έχουμε αύριο!
Να είμαστε καλά και να περνάμε καλά!
Φιλιάααααααααααα!

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Για το δρόμο..



Τριημεράκι για ψήφο στα άγρια βουνά...
Καλό μας ταξίδι σε όσους θα μετακινηθούμε τις μέρες αυτές!!!

Καλό Σκ σε όλους!!!!!!!!!!!!




ΥΓ. Και μην ξεχνάτε ότι μπορείτε να είστε ερωτευμένοι, με οτιδήποτε σας κάνει γούστο! :)

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

What's new pussycat (!)

Καλημέρα σας!! Ελπίζω να μου είστε καλά!

Τρίτη ήταν σήμερα και πέρασε... εντάξει, χαλαρή μέρα θα έλεγα όσον αφορά τη δουλειά. Τα έχουν παίξει με την ίωση οι υπάλληλοι! Τελευταίως κυκλοφορούν αντισηπτικά μαντιλάκια αλλά και υγρά καθαρισμού χεριών.. εκεί που πρόσφερες καφέ όταν κάποιος ερχόταν στο γραφείο, τώρα προσφέρεις μαντιλάκι, δεν το συζητώ για χειραψία και φυσικά από μακριά και αγαπημένοι.. μην πιάσουμε και κορέους.. Όλη την μέρα θα πιάσεις πόμολα, τηλέφωνα, κλειδιά, μπράτσα καρεκλών, βιβλία κλπ.. ας είμαστε προσεχτικοί αλλά όχι και υπερβολικοί!!

Πολύ μου άρεσε και ο καιρός σήμερα, είχε ήλιο και λίγα σύννεφα! Ξέρεις, αυτός ο ουρανός σου θυμίζει ή αρχή Άνοιξης ή τέλος Καλοκαιριού.. οπότε μέσα είμαστε!

Το ΣΚ που μας πέρασε είχα επισκέψεις από Θεσσαλονίκη, μια φίλη μου, έχει έρθει κάμποσες φορές μέχρι τώρα. Και είναι η μόνη που μπορεί να έρχεται συχνά, αφού είναι πιο κοντά χιλιομετρικά. Το Σάββατο έφτασε αργά, γύρω στις 8 το βράδυ και αυτό επειδή δούλευε το πρωί. Κάτσαμε μέσα. Μαγειρέψαμε, φάγαμε, ήπιαμε και λίγο, είδαμε ταινίες στην τιβί και μιλήσαμε για όσα έγιναν τις ημέρες από τότε που έχουμε να βρεθούμε. Κοιμηθήκαμε πολύ αργά αλλά βάλαμε ξυπνητήρια νωρίς την επομένη, για να πάμε τη βόλτα μας!

Στις 9 το πρωί της Κυριακής, είχαμε ήδη ξυπνήσει, μέχρι να φάμε πρωινό, να πιούμε τον καφέ μας, αργήσαμε να ξεκινήσουμε για το πανηγύρι που σας έλεγα στην προηγούμενη ανάρτηση. Κατά τις 11 και λίγο ήμαστε εκεί. Δεν είχε πολύ κόσμο είναι η αλήθεια, ήτανε ακόμη πρωί βλέπετε. Ό,τι πρέπει για να σεργιανίσεις με την ησυχία σου. Γυρίσαμε τους πάγκους, πήραμε και κάνα δυο πράγματα ο καθένας (έχε χάρη που δεν είχα πολλά χρήματα μαζί μου, ούτε και η Χρύσα) και φύγαμε. Φύγαμε γύρω στις 2 και κάτι, ο κακός χαμός και στο δρόμο και στους πάγκους! Από τις 12 μ.μ. άρχισε να μαζεύετε πολύς κόσμος, τόσο που να σε εμποδίζουν να περπατήσεις!

Είχε απ' όλα πάντως και αν τέτοιο καιρό τα επόμενα χρόνια σας φέρει ο δρόμος σας προς τα εδώ, να ξέρετε ότι θα βρείτε πράγματα σε πολύ καλές τιμές. Δεν είναι διαφήμιση!!!

Η υπόλοιπη μέρα πέρασε χαλαρά στο σπίτι και το βράδυ για ένα ποτό σε ένα ωραίο μαγαζάκι, το οποίο μαζεύει ως επί το πλείστον φοιτητές, αλλά και Καστοριανούς και με μουσική τόσο δυνατά όσο να μπορείς να συζητήσεις άνετα.

Ωραία πέρασα το ΣΚ μου! Είναι ωραίο να έχει κόσμο το σπίτι. Έχεις άλλη διάθεση και όρεξη να κάνεις πράγματα! Είναι που αν σε έχει φάει η μοναξιά μέρες, θες ανθρώπους να συναναστραφείς και να βγάλεις το άχτι σου, και αν είναι και γνωστοί χρόνια, ακόμη καλύτερα γιατί είσαι και πιο άνετα. Συζητάς, θυμάσαι, γελάς, κλαις. Έχει την ομορφιά του!

Το επόμενο ΣΚ στα πάτρια για εκλογές! Πλησιάζουν!!!! Αν χαίρομαι; Μα φυσικά! Που θα πάω στο Χωριό! Για την κάλπη; χμμ αδιάφορη μου είναι αλλά θα πάω να ρίξω την ψήφο μου, σιγά μην τους την χαρίσω! Άσε που θα έχει και πλάκα, το μισό μου σόι είναι εφορευτική! χαχα!

Καλημέρα να έχουμε! Το αξίζουμε!

Επίσης μια μέρα πριν εύχομαι να έχουμε

Καλό Μήνα!!!!

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Κιτρινίζουν τα φύλλα..

Η θερμοκρασία έχει πέσει αισθητά τις τελευταίες μέρες. Μέσα στο σπίτι είναι καλά βέβαια ακόμη. Την κουβερτούλα μου δεν την έβγαλα όλο το Καλοκαίρι, οπότε συνεχίζω με κουβέρτα. Μόνο που τώρα δεν αφήνω παράθυρα ανοιχτά.. καταλαβαίνεις τα κρύα ρεύματα στα πόδια σου και ανατριχιάζεις.. όσο για τη βροχή που έριξε αυτές τις μέρες.. λίγη και καλή, με λίγες καρέκλες κατά διαστήματα.. δεν πειράζει όμως! Εγώ την περιμένω! Είναι καιρός της άλλωστε! :)

Παρατηρώ τις αλλαγές στο περιβάλλον και νιώθω να έρχεται ο υπνηλία της και σιγά σιγά ο καιρός της χειμερίας νάρκης. Τα φύλλα άρχισαν να κιτρινίζουν και το πρωί ζακέτα. Ο κόσμος άρχισε να ντύνεται με μακρυμάνικα και να σκέφτεται το τζάκι. Και είναι ακόμη νωρίς..

Στο γραφείο, τρέχω αυτές τις μέρες, υπάρχουν δουλειές που πρέπει να γίνουν χωρίς καθυστέρηση, ή μάλλον με λίγη καθυστέρηση από μέρους μου. Όλα όμως θα γίνουν! Άσε που δεν έχω και τα μέσα για να κάνω κάποιες από αυτές και δανείζομαι πισί και εκτυπωτές..

Μεταφέρθηκε και μια υπηρεσία στου διαόλου τη μάνα και πρέπει να κάνω ποδαρόδρομο πόση ώρα από τη δουλειά και πάλι πίσω. Θα μου πεις γιατί δεν παίρνεις το αμάξι. Μπα θα σου πω, καλύτερα να κάνω λίγη γυμναστική και να σταματήσω να παραπονιέμαι. Η αλήθεια είναι ότι το πρωινό βάδισμα το απολαμβάνω, έχει ακόμη δροσιά, κόσμος λίγος, ωραία είναι.. :)

Πλησιάζουν και οι εκλογές, δεν ξέρω ακόμη τι θα ψηφίσω και το δεκάλεπτο που είδα από το ντιμπέϊτ, δεν μου διαμόρφωσε μια καθαρή εικόνα.. λολολολ από αυτό περίμενα θα μου πεις και θα χεις δίκιο.. Τριήμερο στο βίλατζ λοιπόν μαζί με την ψήφο θα μετρήσει και αυτό..

Αυτές τις μέρες ξεκινά και ένα πανηγύρι - παζάρι εδώ κοντά στο Άργος Ορεστικό, μεγάλο σου λέει, θα έχει απ' όλα! Αδειάζει η πόλη μου λένε εκείνες τις μέρες. Όλοι εκεί μαζεύονται! Κάποια στιγμή που θα μπορέσω, θα πάω και εγώ!

Και εδώ στο τέλος λίγες φωτό που τράβηξα πειραματιζόμενος με τον βροχερό ουρανό αυτών των ημερών, δεν φαίνονται και πολλά, είναι κάτι ενδιάμεσο βροχής και ηλιοβασιλέματος και λίγο πιο αργά θα έλεγα..


Αυτό το μάυρο - μοβ δεν είναι όμορφο;


Αυτά τα λίγα!
Τα φιλιά μου!!!
Καλό βράδυ!!!


για το κλείσιμο

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Στιγμές χαλάρωσης για ένα όμορφο ΣΚ..

Ησυχία στο σπίτι..
Ανοιχτή μπαλκονόπορτα..
Ο ήλιος να μπαίνει και να φωτίζει το χώρο..
Η κουρτίνα σχεδόν διαφανής, πάλλεται από το αεράκι και παίζει με το φως..
Απ' έξω ουρανός καταγάλανος και καθαρός..
Τα φύλλα από την κερασιά έξω, να τρέμουν στο άγγιγμα του ανέμου..

.. και εσύ κάθεσαι και παρατηρείς αναπαυτικά, την σκιά της κουρτίνας που παίζει με το φως, αφαιρείσαι ακούγοντας τίποτα άλλο παρά το θρόισμα των φύλλων..

.. σιγά σιγά ηρεμείς, δεν σκέφτεσαι τίποτα, κενό, μηδέν, ευτυχία κατακλύζει το μέσα σου, όλο το είναι σου εξαρτάται από τον απαλό ήχο και το φως.. νιώθεις ελαφρύς σαν να εγκαταλείπεις το σώμα σου, να αιωρείσαι, θα μπορούσες να πεις πως βρίσκεσαι σε μια φάση ύπνωσης, η αναπνοή σου γίνεται όλο και πιο αργή και αφήνεσαι στη γαλήνη..
Μακάρι να μπορούσα να περιγράψω το συναίσθημα, βασικά την αίσθηση, όχι το συναίσθημα. Την αίσθηση αυτής της κατάστασης. Οι περισσότεροι έχετε ζήσει κάτι παρόμοιο, οπότε και θα καταλαβαίνετε. Μου είναι αδιανόητο, πως ένας άνθρωπος μπορεί να περιέλθει στην κατάσταση αυτή..

Δεν είναι που παραδίνεται το σώμα, αλλά και κάτι άλλο πιο εσωτερικό, δίνει εντολές ανάπαυσης από την πραγματικότητα. Σαν να κάνει η ψυχή σου ανασυγκρότηση (defragmentation) και εκκαθάριση (cleaning) σε ασφαλή λειτουργία (safe mode)..

Την θεωρώ θεϊκή κατάσταση. Μπορώ να την συγκρίνω μόνο με την ασύλληπτη αίσθηση που έχουμε όταν πετάμε, κατά τη διάρκεια των ονείρων μας και σηκωνόμαστε με μια γλυκιά αίσθηση και αισθανόμαστε ελαφρύτεροι..
Μπορεί να μην είναι πολλές οι φορές που έχω πετύχει τις συνθήκες αυτές σε σχέση με τις μέρες του έτους αλλά περιμένω, ασυνείδητα, με ανυπομονησία την επόμενη φορά.
Κάποιες φορές σκέφτομαι μήπως κάπως έτσι θα είναι η άνοδος της ψυχής στον ουρανό, όταν έρθει η ώρα του αιώνιου(;) ύπνου.. (φτου φτου στον κόρφο μας).
---------------------------
Και μιας που ηρεμήσαμε θα σας δείξω μερικές φωτό τις οποίες ήθελα από καιρό να αναρτήσω και προχτές τις βρήκα μπροστά μου.. Θυμάστε που είχα κατέβει, κάποια στιγμή, μέσα στον Ιούνιο, βόλτα στη Λάρισα; Επιστρέφοντας και περνώντας από τη γέφυρα του Αλιάκμονα, στα Σέρβια της Κοζάνης, συνάντησα αυτό το ηλιοβασίλεμα, δεν μπορούσα να σταματήσω πάνω στη γέφυρα, οπότε οι δύο πρώτες είναι τραβηγμένες εν κινήσει. Οι επόμενες δύο λίγο πιο μετά τη γέφυρα..


1ΥΓ. Μη με ρωτήσετε πως μου ήρθε το θέμα αυτό, απλά κάτι μου θύμισε το συναίσθημα αυτές τις μέρες και είπα μήπως μπορώ να το αποτυπώσω.. :)

2ΥΓ. Μπορεί να μην βλέπετε το άβατάρ μου στα σχόλιά σας.. έσβησα από το πικάσα κάποιες φωτό. Που να ήξερα ότι οι φωτό των μπλόγκ αποθηκεύονται εκεί; Νόμιζα ότι απλά τις μαζεύει εκεί για να έχουμε και ένα άλμπουμ φωτογραφιών... Τεσπα, μαθαίνουμε από τα λάθη μας.. άντε να χαλαρώνουμε σιγά σιγά..


Καλό κουράγιο σε όσους έχουν τρεξίματα αυτόν το καιρό!!!! :) Καλό ΣΚ!!!
Υπομονή και πίστη στον εαυτό μας!

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Καλό ΣΚ..

Καλησπέρα σας!!!

Σήμερα το πρωί στο γραφείο άκουσα ένα τραγουδάκι, που είχα πάρα πολύ καιρό να ακούσω, ακούστε το και συνεχίζουμε:
Και ένα live...

Οι δεκαετίες περάσανε αλλά το ζητούμενο παραμένει ίδιο. Η αγάπη και η προτροπή του ανθρώπου να αγαπήσει. Είναι δύσκολο να πιστέψω ότι προτρέποντας κάποιον να αγαπήσει ή γενικά να κάνει κάτι, θα το κάνει. Με το ζόρι δεν γίνεται. Πρέπει να το θέλει, να του βγαίνει, να ανοίγει τις αισθήσεις του, να γίνεται μέρος των αναγκών του, για να μπορεί να δώσει και τον καλύτερό του εαυτό. Δεν θα επεκταθώ άλλο με αυτό το μεγάλο θέμα. Άλλωστε τα έχουμε πει πάμπολλες φορές..

Στα καθημερινά τώρα. Όλα πάνε καλά, η δουλειά του γραφείου δεν φτάνει για να συμπληρώσει τις ώρες εργασίας, οπότε όλο και ψάχνω κάτι να κάνω, συνήθως προσπαθώ να είναι κάτι εποικοδομητικό που θα αφορά τη δουλειά μου, άλλες φορές πάλι όχι, όπως αν τύχει και σηκωθεί ο απέναντι υπάλληλος για κάποια δουλειά και πάρω τη θέση του στον υπολογιστή του. Δεν έχω κλείσει ούτε μισό χρόνο και τα προβλήματα είναι πάρα πολλά και κυρίως αφορούν την οργάνωση και λειτουργία της υπηρεσίας. Τέλοσπάντων αυτά κάποια στιγμή θα σας τα πω πιο αναλυτικά.

Η μέρα σήμερα ήταν πολύ όμορφη. Ήλιος από το πρωί και λίγα σύννεφα, ζέστανε και λίγο, το βράδυ όμως είπαν για βροχές. Ελπίζω το ΣΚ να κάνει καλό καιρό, είναι και ένα πλυντήριο που επείγεται, δεν μου έμεινε βρακί για βρακί και καλτσάκι για καλτσάκι..!

Λίγες ακόμη φωτό από την πόλη..






ΥΓ. Περισσότερες φωτό στην apeikonisi.




Καλό Σαββατο-Κύριακο σε όλους!!!!

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Μερικές σκέψεις..

Καλησπέρα σας!!!!!

Σήμερα ξημέρωσε μια πανέμορφη μέρα, με κρύο βέβαια και αέρα αλλά και με ήλιο, αργότερα ζέστανε περισσότερο. Πάντως μπήκε για τα καλά το Φθινόπωρο και μας το δείχνει με τον πιο σίγουρο τρόπο. Σε ένα τέτοιο μέρος όταν αρχίζουν τα πρώτα κρύα μετά τον Αύγουστο, δεν πρόκειται να ξαναφτιάξει ο καιρός. Μπορεί να έχει ήλιο αλλά τα δόντια του μας τα δείχνει και δεν ντρέπεται καθόλου.

Τα πρώτα κίτρινα σημάδια στα δέντρα άρχισαν να φαίνονται. Λυπάμαι που θα πέσουν τα φύλλα αλλά συμβιβάζομαι στην ιδέα ότι τα χρώματα θα πλουτίσουν το γυμνό περιβάλλον με άλλους τόνους, πιο γήινους.Αλλάζουν σιγά σιγά και οι συνήθειες, ήδη αρχίζω να αντικαθιστώ τον κρύο καφέ με τον ζεστό και το τσάι, πολύ τσάι, σε πολλά είδη, ακόμη και με βαλεριάνα για ηρεμία και χαλάρωση. Επίσης πολλά βότανα, χαμομήλι, τίλιο κ. α. Θυμάμαι όταν σπούδαζα (τον παλιό εκείνο το καιρό) στην εξεταστική του Φεβρουαρίου, σηκωνόμασταν το πρωί με την συγκάτοικο μου, αρχίζαμε με καφέ, μετά τσάι, μετά καφέ και πάλι τσάι, και πάλι για να καταλήξουμε πριν ξαπλώσουμε να πίνουμε χαμομήλι, τίλιο, μέντα.. Τρελό κατούρημα, ολημερίς και ολονυχτίς! χαχαχα! Ενίοτε μαζεύαμε κάνα δυο άτομα ακόμη που ξενυχτούσαν και χαλαρώναμε όλοι μαζί, μαστουρωμένοι από το διάβασμα χαζεύοντας Mad και λέγοντας βλακείες να περάσει η ώρα να ξεραθούμε. Ό,τι θυμάμαι χαίρομαι... !!! χαχα!

Άσχετο, είχα καιρό που σταμάτησα να διαβάζω και τώρα με την αλλαγή του καιρού ξανάρχισα. Πριν κοιμηθώ θα διαβάσω λίγο, σκεπασμένος με την κουβέρτα, σιγά σιγά θα νυστάξω, θα το κλείσω, και θα κοιμηθώ.Πρέπει να βγάλω και τα χειμωνιάτικα να τα φρεσκάρω και να τα βάλω στη θέση τους, έτοιμα για χρήση.

Άρχισε και ο πατέρας, επειγόντως, ακτινοβολίες σήμερα. Λίγες μέρες από λίγα λεπτά. Μακάρι να φέρουν αποτέλεσμα! Διάθεση με σκαμπανεβάσματα Ευτυχώς τα πράγματα που δημιουργούν προϋποθέσεις για ευχάριστα διαλείμματα, είναι ακόμη αρκετά. Και πάνω απ' όλα αισιοδοξία!!!! :)

Για να διώξω και το τελευταίο ίχνος από το παραπάνω λυπηρό κλίμα, θα σας δείξω μερικές φωτογραφίες ακόμη, τις τράβηξα την Κυριακή που μας πέρασε. Θα αφήσω και μερικές για το επόμενο. Πολλές περισσότερες, εν καιρώ, στην apeikonisi. Απολαύστε!!!!
Κάπου οδηγούν αυτές οι σκάλες.. ίσως και σε σοκάκια που έχουν καιρό να περπατηθούν, να τα επισκεφτεί ανθρώπινη ψυχή, ίσως στα χρόνια που πέρασαν και άφησαν πίσω μόνο ενθύμια , ξεχασμένα από ανθρώπους, για να θυμίζουν το πόσο εφήμεροι είμαστε.. ίσως θέλουν να μας θυμίσουν πόσο δύσκολος είναι ο προορισμός.. το πόσο πρέπει να προσπαθήσουμε..
Καστοριανά σπίτια και αρχοντικά
Η είσοδος της πόλης, την ώρα που ετοιμάζεται να δύσει ο ήλιος.
Σας τις αφιερώνω σε όλους και κάπου προσωπικά..
Καλό βράδυ να έχουμε και μια όμορφη μέρα αύριο!!!
Σας φιλώ όλους!!!

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009

Ωδή* στο Φθινόπωρο ++

Καλημέρα! Καλό μήνα να έχουμε και καλό Φθινόπωρο!!

Ελπίζω όλοι να είστε καλά!

Εδώ τα πράγματα πάνε καλά.. όσο μπορούν δηλ. Πολύ μου αρέσει που μπήκε το Φθινόπωρο. Μπορεί να είναι μια εποχή που η φύση θα αρχίσει την ξεκούραση της αλλά είναι σημάδι καλής λειτουργίας του περιβάλλοντος. 6 μήνες είναι αυτοί, θα περάσουν και μετά πάλι θα αναγεννηθεί και θα μας δώσει τον καλύτερό της εαυτό.
Πάντα μου άρεσε η μελαγχολία της εποχής αυτής. Μάλλον επηρεάζει και το γεγονός του ότι είμαι στα ζώδια του Φθινοπώρου. Όχι πως δεν μου αρέσουν οι άλλες εποχές βέβαια. Έχω χωρίσει τις εποχές στα δύο. Δύο οι ακραίες και δύο ενδιάμεσες. Ακραίες ο Χειμώνας και το Καλοκαίρι, και Ενδιάμεσες που είναι και σαν εισαγωγικές αυτών που τις ακολουθούν, η Άνοιξη και το Φθινόπωρο που εισάγουν το Καλοκαίρι και τον Χειμώνα αντίστοιχα.

Οι δύο ενδιάμεσες λοιπόν είναι οι αγαπημένες μου!
Τώρα δεν ξέρω τι μ' έπιασε και τα λέω όλα αυτά. Μάλλον χαίρομαι υπερβολικά για την αλλαγή της εποχής, θέλω να το δείξω.

Παλιότερα έβαζα στόχους και έκανα σχέδια τέτοια εποχή. Τώρα πια οι στόχοι μπαίνουν στην αρχή της χρονιάς. Και τέτοια εποχή γίνεται ένας είδος προκαταρκτικής εξέτασής τους για να δούμε που φτάσαμε. Η φετινή χρονιά γενικότερα είχε μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου, σε πολλούς τομείς. Με επηρέασαν αρνητικά και θετικά. Με λίγα λόγια εκεί που άρχισε καλά, συνεχίζει φλου και ένας Θεός ξέρει πως θα καταλήξει. Έχουμε όμως 4 μήνες μπροστά μας. Ας μην προκαταβάλλω την εξέλιξη..

Προς το παρόν, με διάθεση ημίτρελη προς το τρελή, με νεύρα σε σχετικά καλή κατάσταση και άγχος απροσδιόριστο που δεν με αφήνει να κοιμηθώ το βράδυ και με βάζει σε σκέψεις, που βρίσκομαι, τι κάνω, τι θέλω απ' τη ζωή μου. Προσπαθώ να τα βάζω όλα στην άκρη και να φτιάχνω το παρόν, με ότι έχω, γιατί ακόμη μια ρευστότητα υπάρχει.. και όλα τα αινίγματα θα λυθούν κάποια στιγμή..

Το απόγευμα έβλεπα Singles, δεν παρακολούθησα ποτέ αυτό το σίριαλ, με κούραζε. Τώρα που είναι απόγευμα και τυχαίνει να είμαι ξύπνιος, βλέπω τουλάχιστον το μισό από κάθε επεισόδιο. Σήμερα με συγκίνησαν ιδιαίτερα. Ακούστε το τραγούδι και θα καταλάβετε:
Μα δεν είναι η πραγματικότητα; Δεν είναι τραγικό ώρες ώρες να σκέφτεσαι ότι όλα εξαρτώνται από κάτι, είτε είναι άνθρωπος, είτε κατάσταση, είτε αντικείμενο; Το άκουγα, έβλεπα και τις σκηνές από το έργο και με έπιασε εκείνο με τα κλάματα που λέγαμε τις προάλλες. Σαν να πέρασε ότι έχω ζήσει μέχρι τώρα από μπροστά μου. Και συμπέρανα ότι πάντα εξαρτυόμουν από ανθρώπους. Στεκόμουν μόνος μου, αλλά πάντα υπήρχε ένας φίλος, που θα κρυβόταν πίσω από την αισιοδοξία που ανέδυε για να μην τα παίξω. Είναι ωραίο να ξέρεις ότι στηρίζεσαι κάπου. Ο φόβος της μοναξιάς τελικά σε οδηγεί όπου θέλει. Πόσο εύκολο είναι να πει κάποιος ότι μπορεί και μόνος του; Ότι δεν έχει ανάγκη κανέναν; Άνθρωποι είμαστε..
Τίποτα δεν τελειώνει έτσι εύκολα,
εκτός αν θέλουμε εμείς να το θέσουμε το τέρμα.. κρίμα δεν είναι; Έχουμε τεράστια δύναμη, ας την απελευθερώσουμε..
Με κάτι τέτοιες σκέψεις άρχισα να πέφτω και κάπου εκεί (για να μην πιάσω πάτο) σκέφτηκα ότι απλά έχω ένταση και πρέπει να εκτονωθεί! Να ξεσπάσω βρε παιδί μου. Το ΣΚ που έρχεται θα έχω επισκέψεις και σκέφτομαι να το κάψω (καλά μην φανταστείτε ότι θα γίνει το Κούγκι)! Εεεε γιατί με τα παιδιά που έχω μπλέξει εδώ, δεν πρόκειται να βρω άκρη στη διασκέδαση... Και αν τύχει κάτι και δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό.. βλέπω το βουνό να ξεκουνάει! λολολ!

Καληνύχτα λοιπόν!!!
Και καλημέρα!!!
Και καλό ΠΣΚ!!!

Τα φιλιά μου!!!


*ωδή < αρχαία ελληνική ᾠδή < ἀοιδή < ἀείδω και ἀήδω (τραγουδώ)
= λυρικό άσμα, τραγούδι, ύμνος, υμνητικό τραγούδι.

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Δουλίτσες..

Καλησπέρα σας!!!
Ελπίζω να είστε όλοι καλά! Και όσοι δεν είστε να γίνετε γρήγορα!!!

Ένα ακόμη ΣΚ πέρασε ήσυχα..
Αυτό το ΣΚ ασχολήθηκα με την λιγοστή χλωρίδα μου! Κατ' αρχήν όπως θα δείτε στις 4 πρώτες φωτογραφίες, έχω μια μικρή κληματαριά, την οποία σήμερα το πρωί τρύγησα, μπορεί να φαίνεται μικρή αλλά πρέπει να είχε πάνω της ίσα με 10 κιλά σταφύλια. Ρώτησα τον ιδιοκτήτη αν τα θέλει μου είπε όχι, η από πάνω μου ούτε αυτή τα ήθελε. Οπότε κράτησα εγώ μία σακούλα με τα καλύτερα και λιγότερα χαλασμένα και τα υπόλοιπα τα πέταξα. Κρίμα βέβαια αλλά ήταν ήδη μισοχαλασμένα από τα πουλιά. Γιατί γίνεται ο παράδεισος τον σπουργιτιών κάθε μέρα μέσα στα φύλλα.

Έβαλα και ένα σίδερο για να μην πέφτουν οι βέργες που έρχονται προς τη μικρή αυλή προς τα κάτω. Μέσα στο κλήμα βρήκα και κισσό, basnia, θυμάσαι που μου έλεγες να βάλω; Ε δεν χρειάζεται, ήρθε και με βρήκε μόνος του! Δίπλα υπάρχει αυλή και γύρω της έχει κισσό, έφτασε και σε μένα. Θα τον αφήσω και μόλις έρθεις θα δούμε πως θα τον τακτοποιήσουμε Θέλω να απλώσω και την κληματαριά σε όλη την αυλή για ίσκιο, αλλά δεν ξέρω πως να το κάνω.. μπορεί όταν έρθει ο πατέρας μου κάποια στιγμή, να τον βάλω να φτιάξουμε τίποτα. ελπίζω να μην πουν τίποτα οι υπόλοιποι που μένουν στα απο πάνω.
Την Παρασκευή το απόγευμα, πήγα σούπερ μάρκετ για ψώνια και γυρνώντας, πέρασα από ένα φυτώριο και πήρα χώμα για τις ήδη υπάρχουσες γλάστρες. Αλλά δυστυχώς δεν μου έκανε καρδιά να φύγω με άδεια χέρια από χρώμα, δύο μου μπήκαν στο μάτι, δύο πήρα, ένα πανέμορφο κυκλάμινο κόκκινο, και
Αυτά τα χρυσάνθεμα, μπορεί να μην φαίνονται καλά, αλλά είναι μπορντό και ανθισμένο φουλ! Χτες το πρωί λοιπόν, έβαλα σε όλα χώμα, και τα περιποιήθηκα. Έκοψα τα χαλασμένα, έδεσα ότι χρειαζόταν, πότισα.
Αυτόν το κάκτο, τον είχε βάλει η μάνα μου, για να τον πάρω μαζί μου. Βγάζει και πανέμορφα λουλούδια, αλλά μία φορά στο τόσο.... Όταν βγάλει θα σας δείξω!
Αυτή εδώ τη μεγάλη γλάστρα με την μολόχα που αναρρώνει, την βρήκα στα σκουπίδια, απεριποίητη και σχεδόν ξεραμένη. Η μολόχα είχε χαθεί μέσα στα αγριόχορτα και τον δυόσμο που είχε. Την μάζεψα και την έκανα δικιά μου!
Αυτή εδώ την ελιά, την είχε αφήσει στο σπίτι η ιδιοκτήτρια, πέρασε στην κοπέλα που έμενε πριν από μένα και τώρα σε μένα. Σαν κληρονομιά ένα πράγμα!
Καλό ξημέρωμα να έχουμε, σας αφιερώνω το τραγούδι που ακούω μόλις τώρα! Μιας που ζούμε μες τα ψέματα..

Καλή εβδομάδα!!!
Οσονούπω Καλό Μήνα και Καλό Φθινόπωρο!!

ΥΓ. Περισσότερες φωτό, εδώ.
ΥΓ. basniόπαιδο είσαι εκβιαστής! ;) :ρ