Εμμονές; Ποιός εγώ; (Παιχνίδι)

Είναι ή μάλλον ήταν Μ. Πέμπτη, ξημερώνει Μ. Παρασκευή. Εύχομαι καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!

Στο παιχνίδι αυτό με κάλεσε η γλυκύτατη artanis. Artanis μου ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση! Θα γράψω κάποιες απο τις εμμονές μου, κολλήματα θα έλεγα περισσότερο. Ευτυχώς δεν υπήρχε καθορισμένος αριθμός που πρέπει να γράψουμε. Οπότε και θα γράψω αυτές που μου έρχονται στο μυαλό!

• Δεν μπορώ να φοράω πάνω μου οποιοδήποτε κόσμημα. Δηλαδή, ρολόι, αλυσίδα, σταυρός κλπ. Θα το σκεφτόμουν μόνο αν το άτομο που θα μου το έδινε θα ήταν κάτι σημαντικό για μένα.
  
• Κόλλημα με την τάξη. Κρατάω αρχείο σχεδόν για τα πάντα. Οι λογαριασμοί του κινητού μου, καθώς και όλης της οικογένειας είναι αρχειοθετημένοι σε ντοσιέ να σκεφτείτε.
  
• Κόλλημα με την καθαριότητα, όσον αφορά το σπίτι σε λογικά πλαίσια. Αυτό που με ενοχλεί είναι π.χ. όταν ο άλλος (π.χ. ο μικρός μου αδερφός) τρώει τα γαριδάκια του και μετά δεν καθαρίζει τα χέρια του. Φάε πρώτα παιδί μου και μετά πιάσε το κοντρόλ!
  
• Συνήθως έχω στο μυαλό μου ένα πρόγραμμα για κάθε μέρα που περνάει, μπορεί να μην το τηρώ όλες τις φορές. Τσαντίζομαι όταν πρέπει να σφηνώσω κάτι που δεν θέλω να το κάνω π.χ. μια επίσκεψη, να πάω σε μια δουλειά με τον πατέρα μου εντελώς απρόοπτα.
• Δεν θέλω να πειράζουν τα πράγματά μου, ντουλάπες, συρτάρια, ρούχα, τσάντα, γραφείο. Εκτός του ότι υπάρχει περίπτωση να πέσουν πάνω σε κάτι που δεν πρέπει. Δεν θέλω να τα βρίσκω άνω κάτω.
• Έχω κόλλημα με τα βιβλία, συνήθως τα διαβάζω με μεγάλη προσοχή δηλ. όταν το τελειώσω είναι λες και είναι καινούργιο. Τα δανείζω (κάποια που μου αρέσουν πολύ όχι) αλλά σου το υπενθυμίζω, θα το φέρεις όπως το πήρες! Ούτε τσάκιση.
  
• Μπορεί να μην φαίνεται, αλλά μ' αρέσει να επικοινωνώ με τους ανθρώπους που αγαπώ με τον γραπτό λόγο. Στέλνω δεκάδες κάρτες το χρόνο και γράμματα. Ο γραπτός λόγος μου δίνει την εντύπωση της άμεσης επικοικωνίας, αγγίζοντας τις λέξεις, το χαρτί, μπορείς να καταλάβεις πως ένιωθε ο άλλος, έχη αφή και αίσθηση. Είμαι περίεργος..

Έχω και άλλα... δεν θα τα βγάλω και όλα στη φόρα!
Είναι ήδη αργά..
Καληνύχτα και Καλό Πάσχα να έχουμε!

Περί ευγένειας ο λόγος... Νο 2

Ορίστε και το δεύτερο μέρος του δράματός μου.


Ας πάμε στο σήμερα (φέτος)... 3 Απριλίου έπιασα δουλειά..
Αποφάσισα ότι φέτος θα είμαι πιο αυστηρός, εκεί που χρειάζεται βέβαια, και δεν θα τα δεχόμουν όλα όπως πέρυσι. Δεν άργησε η στιγμή που θα το έδειχνα.

1) 15-04-08, εκεί που είχα προσηλωθεί στην επεξεργασία των νέων βιβλίων, έρχεται μια κοπέλα και μου ζητάει να της βρω χάρτες

((την κοπέλα αυτή μάζι με άλλες δύο τις έχω σταμπάρει ως τα πιο αγενή άτομα που έχω γνωρίσει σ' αυτή τη δουλειά. Να σκεφτείτε, όχι καλημέρα δεν έλεγε όταν έμπαινε, ότι και να ζητούσε το ζητούσε λες και της το είχα δανειστεί και ξέχασα να της το δώσω. Συνήθως όταν ζητάμε κάτι το διανθίζουμε με διάφορες λεξούλες π.χ. "μπορείτε να μου δώσετε αυτό το βιβλίο;", "θα ήθελα αυτό το σεμινάριο", αυτή επέμενε στο "θέλω να μου δώσεις αυτό το βιβλίο", "θέλω να μου βρείς κάτι για αυτό". Σ 'αυτές τις περιπτώσεις δεν τους έλεγα κάτι όμως (μόνο μια φορά όταν μου είπε "θέλω να βρω πληροφορίες για το λύγκα" της είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου "και εγώ θέλω μια θέση στο δημόσιο, αλλά δεν μου τη δίνει κανένας"), έτσι για να καταλάβει πως δεν της χρωστάω κάτι. Αλλά με τι μυαλό θα μου πείτε.... Άσχετο, τώρα θυμήθηκα και μια σερβιτόρα στο μαγκαζέ (γνωστή φυσιογνωμία στο μαγκαζέ, όποιος την ξέρει ας της το πει, πρέπει να το μάθει κάποια στιγμή), που ούτε καλημέρα δεν μας είπε, ήρθε απο πάνω μας και περίμενε, εμείς δεν μιλήσαμε, και αφού πέρασαν 3-4 δευτερόλεπτα, μας είπε ένα ξερό "τι θα πάρετε;" άι σιχτίρ και εσύ κοπελιά!!!

Εντάξει τα αγοράκια απο τη φύση τους είναι πιο μπρουτάλ, τα κοριτσάκια τι πάθανε; Άκουγα τις προάλλες σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, τοπικό, κάτι 16άχρονα κοριτσάκια να βρίζουν σαν νταλικέριδες, και δεν φτάνει αυτό, μιλούσαν και Καρπενησιώτικα! ιιιι Θεός φυλάξει! Πως να μην το γυρίσεις μετά! Μην παρεξηγηθώ, δεν έχω κάτι με το γυναικείο φύλο. Ουπς! Ξέφυγα! ))

Τεσπα, μετά απο αυτή τη "μικρή" παρένθεση γυρίζουμε εκεί που το άφησα, ψάξαμε και οι δύο, τους βρήκαμε τους χάρτες. Με ρώτησαν αν δανείζονται, τους είπα ότι δεν δανείζονται (υπάρχει κανονισμός) και τους άφησα πάνω στο αναγνωστήριο και πήγα να συνεχίσω τη δουλειά μου. Δεν περνάει ένα λεπτό και πιάνω με την άκρη του ματιού μου, την κοπέλα να πηγαίνει προς την πόρτα με τους χάρτες στο χέρι της ρολό.

Της φωνάζω "κοπελιά που πας;",
"έξω να τους διαβάσω" μου λέει με κακομοίρικο υφάκι.
"δεν γίνεται να βγούν έξω απο τη βιβλιοθήκη, μόνο εδώ" της λέω.
"μας άνοιξε το γραφείο ο τάδε" μου λέει.

Σηκώνομαι και κατευθύνομαι στην έξοδο να δω αν είναι ανοιχτό το γραφείο του τάδε. Δεν ήταν. "Που είναι ο τάδε;" της λέω.

"Στο άλλο γραφείο" μου λέει. (έχει δύο γραφεία, καθότι μεγάλο κεφάλι).
Επειδή κατάλαβα το έπαιζε, "όχι δεν θα τους βγάλετε έξω" της λέω.

Και παίρνει ένα υφάκι, "ξέρεις ποιά είμαι εγώ;;;;", υψώνει τους τόνους της, και τι μου λέει το κ*λ*παιδο;;;;

"Δεν κατάλαβα, εσένα ποιό είναι το πρόβλημά σου;"

Ακούτε;;;;;;;; Ποιό να είναι το πρόβλημά μου μαρή! Δεν δανείζονται οι χάρτες! Παιδιά βγήκα όχι μόνο έξω απο τα ρούχα μου αλλα και απο το πετσί μου! Τα μιλίγγια μου άρχισαν να πιέζουν τους βραχίωνες των γυαλιών μου.

Σηκώνω λοιπόν τη φωνή μου και της λέω "όχι, εδώ θα μείνουν".

Περιμένατε να μαλλιοτραβηχτούμε ε; Όχι, αν και έπρεπε, αλλά ήταν που ήθελα να κρατήσω και το ύψος μου. Την ουρά στα σκέλια. Μέσα μου πάλευα με τον Hfaistiwna bitch, που ευτυχώς σπανιότατα βγαίνει έξω!

Η Δήμητρα αλληθώρισε με το όλο σκηνικό. Ενώ οι φοιτητές μας κοίταζαν απορρημένοι.

Παρά τα νεύρα που είχα, πέταξα τη φράντζα αλά Βουγιουκλάκη, πήρα μια βαθιά ανάσα και πήγα και έκατσα στο γραφείο, συνεχίζοντας απο εκεί που είχα το βιβλίο μου (με πολύ δυσκολία όμως σου λέω).

Μετά τα άκουσα και απο τη Δήμητρα, επειδή λέει ήμουν υπερβολικός μαζί της. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν κάπως υπερβολικός καθότι προκατηλλειμένος απέναντί της λόγω της γενικής συμπεριφοράς της. Αλλά... δεν το μετάνιωσα!!!
2) Θυμάστε τον καθηγητή που σας έλεγα; Ε λοιπόν, την ίδια μέρα δηλαδή 15-04-08 λίγο πριν σχολάσω, μπαίνει ο καθηγητής και με γελαστό προσωπάκι με ρωτάει "τι έγινε με τον DEWEY (το διεθνές σύστημα ταξινόμησης ακαδημαϊκών βιβλιοθηκών, εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων ιδιωτικών συλλογών, βιβλιοθηκών με μεγάλη παράδοση κ.α.) θα τον φτιάξετε; Επειδή, ήμουν που ήμουν, πάιρνω και εγώ το ειρωνικό υφάκι και απαντάω "'οχι ακόμη, θα φτιάξω την επιστολή αύριο και θα την στείλω στον ίδιο τον Dewey να το αλλάξει" και συνεχίζω με όχι ειρωνικό αλλά έντονο ύφος λόγου "μα τι λέτε κύριε τάδε; Σοβαρολογείτε; Θα αλλάξουν το σύστημα επείδη θα κάνω παράπονα εγώ; Τόσες επιστήμες υπάρχουν, μόνο τα δικά σας βιβλία έχουν προβλήματα;". Δεν ξερω τι με έπιασε παιδιά, έβγαλα το άχτι μου.

Μπορεί να μας δίνουν δουλειά, μπορεί να κάνουμε και εμείς λάθος σε κάποια πράγματα, αλλά δεν θα κάτσω να ανέχομαι και τον κάθε ηλίθιο που δεν στροφάρει. Μα τόσο αφελής και θύμα φαίνομαι και νομίζουν ότι θα χορέψω στο σκοπό του καθενός; Είναι γελασμένοι...

Όσον αφορά την ευγένεια... αν δεν την μάθεις απο εκεί που πρέπει, ποιός θα στη μάθει; Παλιότερα μπορεί να μην μπορούσα να δω απο τη θέση του εργαζόμενου, τώρα που τα βλέπω απογοητεύομαι. Γιατί πολλές φορές δεν φταίει ο υπάλληλος αλλά ο πελάτης.. και το "ο πελάτης έχει πάντα δίκιο" μην το ξανακούσω!!!!

Καληνύχτα σε όλους! Να έχουμε ένα υπέροχο ΣΚ!!!!!

Περί ευγένειας ο λόγος... Νο 1

Ας τα πάρουμε από την αρχή..

Όλο το 2007 δούλευα σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα. Φέτος είμαι ξανά με σύμβαση στο ίδιο ίδρυμα. Ως εργαζόμενος στη βιβλιοθήκη, η δουλειά μου, εκτός απο τα διοικητικά της βιβλιοθήκης, είναι να εξυπηρετώ φοιτητές και καθηγητές. Από τότε που άρχισα να δουλεύω σε αυτό το μέρος κατάλαβα γιατί πολλοί υπάλληλοι είναι συνεχώς στην τσίτα και αγενείς.

Σήμερα όμως με έφτασαν στο αμήν, με έβγαλαν απο τα ρούχα μου ρε παιδί μου. Θα σας διηγηθώ πρώτα κάποια περιστατικά που με σημάδεψαν πέρυσι. Οι διάλογοι είναι σχεδόν αυτούσιοι, καθώς όταν αρχίζω να τσατίζομαι και να ανάβω παθαίνω ένα μικρομπλάκ-άουτ. Θυμάμαι όμως τα περισσότερα.

1) Κάθε βιβλιοθήκη έχει φωτοτυπικό. Τους πρώτους μήνες μας είχαν απαγορεύσει να βγάζουμε φωτοτυπίες στους φοιτητές, εκτός και αν πρόκειται για κάποιο βιβλίο. Έρχεται λοιπόν μια κοπελιά και μου λέει,
"μπορείς να μου βγάλεις μια φωτοτυπία;" Και μου δίνει μία αίτηση.
Της λέω λοιπόν ωραία και καλά, ότι "δεν μπορώ να βγάλω φωτοτυπίες, γιατί μας το έχουν απαγορεύσει" και ότι "μόνο μέρος βιβλίου μπορώ να βγάλω".
"Μα για μία φωτοτυπία;" μου λέει.
"Δεν γίνεται", της λέω, γιατί πρώτον "μας το έχουν α π α γ ο ρ ε ύ σ ε ι" και δεύτερον "μετά θα έρχεστε και θα μου λέτε, γιατί έβγαλες στην κοπέλα, βγάλε μου και μένα" (παιδιάστικο αλλά το κάνουν).
Πόσο πια να το εξηγήσεις; Φουντώνει λοιπόν σαν το παγώνι και τι μου λέει η αθεόφοβη με υφάκι;
"Το ξέρεις ότι είμαι μεγαλύτερη απο σένα;" (28 η κοπελιά απ' ότι έμαθα μετά).
Μένω έκπληκτος, φούντωσα και εγώ, βλέπω τη Δήμητρα (συμμαθήτριά μου και καλή μου φίλη, που έκανε πρακτική στη βιβλιοθήκη) να με κοιτάει με ένα ύφος "Παναγιά μου σώσε μας, ευτυχώς δεν κουβαλάει μαχαίρι". Κρατήθηκα στο ύψος μου και της λέω "το βλέπω, αλλά δεν μπορώ να σου βγάλω φωτοτυπία". Σηκώθηκε και έφυγε τσατισμένη.ΌΟΟχι αγάπη μου έπρεπε να γίνω κακός και να της πω "εγώ όμως τελείωσα και τώρα δουλεύω και εσύ είσαι τριάντα και ακόμη παλεύεις και είσαι αναγκασμένη να εξαρτάσαι απο μένα". Εγωιστικό και σνομπ θα μου πείτε. Θα της φερόμουν όμως χωρίς τύψεις όπως και αυτή. Δυστυχώς δεν είχα το θάρρος να το πω, έτσι για να δω αντιδράσεις. Με πέρασε το αδερφάκι της μάλλον, τί να πω..

2) Κάθε βιβλιοθήκη έχει ένα σύστημα (ανάλογα αν είναι ακαδημαϊκή, δημόσια, ιδιωτική κλπ) για να περνάει τα βιβλία σε βάση δεδομένων. Κάθε βιβλίο για να περαστεί στο σύστημα αυτό πρέπει πρώτα να πάρει ένα ταξινομικό αριθμό. Ο αριθμός αυτός αντιπροσωπεύει το περιεχόμενο κάθε βιβλίου, μπαίνει στη ράχη του βιβλίου και βάσει αυτού του αριθμού παίρνει και τη θέση του στη βιβλιοθήκη.
Έρχεται λοιπόν ένας καθηγητής και ψάχνει τα βιβλία του, παίρνει δύο και έρχεται στο γραφείο και μου λέει
"αυτό το βιβλίο μιλάει για αυτό και είναι σ' αυτό το ράφι, αυτό το βιβλίο μιλάει για το ίδιο πράγμα και βρίσκεται στην άλλη άκρη, γιατί;"
Και αρχίζω να του εξηγώ το λόγο. Και ενώ φαίνεται να καταλαβαίνει, γυρνάει και εν ολίγοις μου λέει, το σύστημα αυτό δεν είναι καλό, να το αλλάξετε, να κάνετε παράπονα στους ανωτέρους σας να αλλάξει και λοιπές μπούρδες. Του εξηγώ ότι πρόκειται για ένα παγκόσμιο σύστημα το οποίο χρησιμοποιούν στις βιβλιοθήκες του είδους, και σε όλη την Ελλάδα, του πρότεινα να μπει και στην πύλη που υπάρχουν όλες οι βιβλιοθήκες για να δει. Σούξου μούξου, σηκώνεται και φεύγει.
Ενταξει ρε γαμώτο, μπορεί να μην γνωρίζω το επιστημονικό πεδίο που ανήκει η βιβλιοθήκη αλλά τζάμπα σπούδασα; Τι δουλειά μου την ξέρω (καλά όχι και τέλεια). Δεν ξέρω τι διάβαζα; Και στο κάτω κάτω πήγα εγώ να του πω ότι δεν κάνει καλά το μάθημά του; Πάει και αυτό.. Ξαναήρθε και άλλες φορές και μας έλεγε τα ίδια, απλα του λεγαμε ναι ναι και δεν του δίναμε την δέουσα σημασία. Επιμονή αυτός ο άνθρωπος!!! Συνεχίζεται...

Θα ακολουθήσει τις επόμενες μέρες το ποστ με τα φετινά κατά πολύ πιο "ευγενικά", το οποίο είναι έτοιμο αλλά λόγω έκτασης δεν ήθελα να σας κουράσω...
Τα φιλιά μου!

Το παιχνίδι των 40 ερωτήσεων!

Έκανε θραύση το παιχνίδι των 40 ερωτήσεων. Ήρθε και η σειρά μου! Η artanis με τον Αρίσταρχο (επειδή είμαι σίγουρος ότι ήταν στον ώμο της και τσέκαρε τι έγραφε η μαμά του) με προσκάλεσαν να απαντήσω σε 40 ερωτήσεις (βουνό μου φαίνεται, αλλά το παραβλέπω). Ιδού λοιπόν:

1. Όνομα: Ηφαιστίων. Για περισσότερες πληροφορίες εδώ.
2. Γενέθλια: 18 Οκτωβρίου.
3. Ζώδιο: Ζυγός.
4. Χρώμα μαλλιών: Καστανό.
5. Χρώμα ματιών: Καστανό επίσης.
6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ? Όχι.
7. Είδος μουσικής που ακούς: Τα πάντα ανάλογα τη διάθεση.
8. Χαρακτήρας Disney/Warner Bross: Τομ και Τσέρυ.
9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά? 'Ολοι!
10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: Να έκλεινε κάποιος το ξυπνητήρι, που το βάζω επίτηδες μακριά για να μην το κλείνω χωρίς να το καταλαβαίνω...
11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Κινητό.
12. Τί έχεις στον τοίχο σου? Ντουλάπα, βιβλιοθήκη, ρολόι, ένα μεγάλο παζλ κορνιζαρισμένο, καθρέφτη.
13. Τί έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου? Ένα άλλο κρεβάτι και κάτω απο αυτό το καλώδιο του adsl.
14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες? Θα πήγαινα σιγά σιγά να δω πως έγινε …
15. Αγαπημένος αριθμός: 4, 8 κ.α.
16. Αγαπημένο όνομα: Ερμής, Δημήτρης κ.α.
17. Τα χόμπι σου: Διάβασμα, Βόλτες, Κηπουρική, Ίντερνετ και φυσικά Μπλόκινγκ.
18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα? Σε δικό μου σπίτι.
19. Μια ευχή για το μέλλον: Καλά στερνά, πλάκα κάνω, υγεία πάνω απ' όλα και όλα τα άλλα θα τα βρούμε και αν δεν τα βρούμε, δεν χάλασε και ο κόσμος.
20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες? Αν σου πω στην εποχή των δεινοσαύρων θα με πιστέψεις; Και όμως έχω μεγάλη περιέργεια να δω πως ήταν…
21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: Τι να πρωτοπάρω; Οποιοδήποτε σημαντικό έγγραφο, κινητό, τον σκληρό του πισί, λεφτά κ.α.
22. Αγαπημένο λουλούδι: Έχω; Όλα μου αρέσουν, το καθένα έχει μοναδική ομορφιά... τα χρώματα, οι μυρωδιά...
23. Αγαπημένη σειρά: Εγκλήματα, Δύο ξένοι.
24. Αγαπημένη ταινία: Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη.
25. Αγαπημένο τραγούδι: Αυτό το καιρό το "Αγάπη" απο τον νέο δίσκο της Βανδή.
26. Aγαπημένο βιβλίο: Ο Ηνίοχος, της Μαίρη Ρενώ.
27. Αγαπημένο ζώο: Άλογο.
28. Αγαπημένο ρούχο: Τζινάκι και μπλουζάκι.
29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Ντίνα Κώνστα, Μαρία Καβογιάννη κ.α.…
30. Αγαπημένο χρώμα: Μοβ.
31. Αγαπημένο φαγητό: Μουσακάς, Παστίτσιο, ψάρι με χόρτα και μαγιονέζα.
32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι? Με κανέναν.
33. Κακή συνήθεια: Το κάπνισμα.
34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Κατά βάθος είμαι αισιόδοξος.
35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Εμπιστεύομαι εύκολα.
36. Συνηθισμένη ατάκα: Κοίτα...
37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Κάποτε ήθελα να γίνω δάσκαλος. Μου ταίραξε όμως καλύτερα αυτό που σπούδασα (Βιβλιοθηκονομία).
38. Μεγαλύτερος φόβος: Η μοναξιά.
39. Η καλύτερη pizza: Της μαμάς.
40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι…: Που μπορείς να εμπιστευτείς ένα μυστικό και να μην το μάθει κανένας;

Καλό βράδυ σε όλους και καλό ξημέρωμα!!!

Γκάφες Γκεϊ Πρωτάρηδων

Γειά σας!!! Παιχνίδι λοιπόν... Πρόσκληση απο τον φίλο Fallen angel. Μπορεί να μην είναι γκάφα αυτό που θα παρουσιάσω, αλλά είναι κάτι που μου έχει χαραχθεί στη μνήμη, όταν έκανα την πρώτη ατυχή γνωριμία μου(σχετικά ανέφερα και στα σχόλια άλλης ανάρτησης).


Είχα φύγει για σπουδές, όπου άρχισα να ψάχνομαι για τι συμβαίνει στον έξω κόσμο .. you know. Είχα ακούσει για το τσάτ. Έτσι ρώτησα μια κοπέλα που την έβρισκα συνέχεια στους υπολογιστές του πανεπιστημίου, πως μπορώ να κάνω τσάτ. Μου έμαθε, μπήκα (στο hellas) και άρχισα να κοιτάζω τα ονόματα μέχρι που πέτυχα ένα με το γνωστή πρόθεση (gay-) και το όνομα της πόλης στην οποία βρισκόμουν. Μίλησα μαζί του, τα λέγαμε μια χαρά, οπότε και κανονίσαμε να βρεθούμε. Κανόνισε αυτός το μέρος και την ώρα. Θυμάμαι ήταν αργά το βράδυ (γύρω στη μία) και κοντά σε μία υπηρεσία του δημοσίου. Πήγα, βρεθήκαμε (καμία σχέση με την περιγραφή και ηλικία) σε ένα ακατοίκητο σπίτι, μιλήσαμε λίγο, επέμενε να πάμε στην αποθήκη που ήταν ανοιχτή, μπήκαμε μέσα, τότε άρχισε να χουφτώνει (τρελό χούφτωμα ) και να με σπρώχνει. Τα' παιξα όπως καταλαβαίνεται. Η καρδιά μου χτυπούσε τρελά. Για να μην τα πολυλογώ, έβαλα όση δύναμη είχα, τον έσπρωξα και άρχισα να τρέχω, ευτυχώς δεν ακολούθησε.

Μου έγινε μάθημα... Δικαιολόγησα τον εαυτό μου, λόγω απειρίας αλλά και τον έβρισα επείδή έπρεπε να είχα καταλάβει ότι κάτι τρέχει απο τη στιγμή που τον είδα. Με τάραξε πάρα πολύ. Σκεφτόμουν τι θα μπορούσε να συμβεί, αν ήταν πιο δυνατός ή πιο βίαιος. Πάντως έκανα καιρό να γνωρίσω κόσμο μετά απο αυτό...

Ευχαριστώ Fallen angel για την πρόσκληση!!!!!

Ένα θαύμα..

Σκέφτομαι πολλές φορές απο που ξεκινήσαμε και που φτάσαμε. Μένω για ώρες και σκέφτομαι πως ερχόμαστε στη ζωή. Τρελαίνομαι με την εικόνα ενός μωρού. Είναι ένα θαύμα. Όταν το παίρνω αγκαλιά νιώθω δέος και αισθάνομαι γεμάτος απο ικανοποιήση που μπορώ και κρατάω στην αγκαλιά μου ένα πλάσμα, που ίσως δεν θα έχω την ευκαιρία να αποκτήσω. Δεν έχω αισθανθεί παρόμοια, δεν μπορείς να το δείξεις με λόγια, μια ψυχική ηρεμία, μια γαλήνη, δέος, χαρά, ώρες ώρες όταν το κρατάω μου 'ρχετε να βάλω τα κλάματα.. Μπορείς να το πεις τρέλα..

Το μωρό για το οποίο μιλάω είναι της ξαδέρφης μου. Το Σαββατοκύριακο που έχω χρόνο τους παίρνω και πάμε για καφέ. Έχω 1,5 με 2 ωρίτσες να κρατήσω στην αγκαλιά μου έναν κόσμο ολόκληρο που θα με κάνει να σκέφτομαι ότι είμαι πλήρης, χωρίς ανάγκες. Όταν βρίσκομαι σ' αυτή την κατάσταση νιρβάνα, σκέφτομαι "έτσι να ναι άραγε ο έρωτας;" και αμέσως στρίβω την σκέψη μου. Σε κοιτάει με ένα βλέμμα απορίας, πότε με ματάρες και πότε ήρεμος... σαν να αφαιρείται.. Γκρινιάζει, λέει ακατάληπτα λόγια στη πρωτόγονη γλώσσα του. Κουνάει χεράκια, τα πόδια. Σου λέει κουράστηκα. Όταν όμως κουρνιάζει στην αγκαλιά σου και απολαμβάνει τη βόλτα του... είναι όνειρο.. σου μεταφέρει τόση θετική ενέργεια, σαν να αιωρείσαι, στο κενό. Είναι .... δεν έχω λόγια... ακόμη και τώρα νιώθω ένα προς ένα κάθε τσίμπημα στην καρδιά, κάθε συναίσθημα...

Δεν το χωράει το μυαλό μου, κοιτάχτε το χεράκι του, είναι τόσο μικρό και εύθραυστο... σφίγγει το δάχτυλο. Πως να βλέπει άραγε τα δικά μας; Μπορεί να παίξει για ώρα με ένα χέρι... να πειράξει τα δάκτυλα, να τα τραβήξει, αν δεν έχεις το νου σου, μπορεί και να τα δαγκώσει...

Η πατουσίτσα του... δακτυλάκια μικρά... διαμορφώνονται... μεγαλώνουν... τόσο μαλακό δέρμα...

Την καλημέρα μου σε όλους.... να περάσετε καλά...

Ξανα-παίζουμε;;;

Στο παιχνιδάκι αυτό με προσκάλεσε η artanis, ένα παιχνίδι ερωτήσεων (ερωτηματολόγιο της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Αθήνας , (μοιρασμένο, πριν 2 χρόνια στην έκθεση "Φαντασία της πραγματικότητας)) όπως θα δείτε! Διασκεδαστικότατο, καθώς εκεί που το διάβαζα σε άλλους μπλόκερ και μου κατέβαιναν απαντήσεις, τελικά όταν ήρθε η σειρά μου, οι απαντήσεις δεν έχουν καμία σχέση με τις προηγούμενες. Εξεπλάγην με τον εαυτό μου!

Γιατί κλαις;
Κάτι θα μπήκε στο μάτι μου.

-Γιατί δεν κλαις;
Είμαι καλά..

-Πού είναι ο βάλτος;
Κάπου εδώ θα’ ναι και αυτός….

-Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;
Μπαμπάααααα σε φωνάζουν !

- Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;
Στο δάσος…

- Περιφρονείς κάτι;
Όσα με νταουνιάζουν…

- Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Μεγάλη μπουκιά φάε….

- Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;
Για να τα αγοράζουν όσοι δεν έχουν τι να τα κάνουν…

- Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση;
Μπα…. η απάντηση ισχυεί και για τα δύο…

- Do you remember revolution?
Ποια απ’ όλες; Η γκουέρνικα μου ‘ρθε στο μυαλό.…

- Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;
Ε όχι και στο βουνό…. Άλλωστε ανεβασμένος είμαι…

-Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο;
Αχ δεν έχω, ποιος θα μου δανείσει το δικό του;

- Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Όχι! Θα της έστηνα και εγώ!

Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ’ το νόμο;
Όχι... δεν σκοτώνω, απλά εγκαταλείπω…

- Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;
Γιατί όχι; Έχω και μια φίλη εκεί…

-Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν δέκα λαχταριστά εκλέρ;
Κοίτα να το σκεφτώ λίγο… μα φυσικά… μπορούμε τα 5 να τα κάνουμε κοκάκια;

-Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τα’ αστέρια;
Είπαμε εγώ είμαι ονειροπαρμένος και τα βλέπω, εσύ γιατί;

Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
Αν πηγάδι εννοείς την κατάθλιψη… μπορεί, ευτυχώς, εκεί που πελαγώνω, ανακάμπτω…

Artanis, ευχαριστώ πολύ που με προσκάλεσες!! Φιλιά!!!

Αυτή είναι τέχνη!

Σίγουρα το προηγούμενο ποστ σας έβγαλε απο τα ρούχα σας. Αυτό όμως θα σας βγάλει απο τα παπούτσια σας! Ο γιατρός MAD με προσκάλεσε σε ένα παιχνίδι με τίτλο "Παπουτσωμένοι Bloggers". Σύμφωνα με το οποίο φιλοτεχνούμε τα παπουτσάκια της αρεσκείας μας και τα εκθέτουμε στο blog μας. Έπειτα ενημερώνουμε την Κυρία φάβα ότι κάναμε και εμείς το έργο μας για να συμπεριληφθούμε στο κολλάζ που θα φιλοτεχνηθεί απο την ίδια. Μια ευκαιρία για να γίνεται διάσημοι!

Να τα δικά μου, μια ένωση παλιού (τα πρώτα παπά μου) και καινούργιου... ανεβασμένα σε μια σκάλα, που φανερώνει την πορεία στο χρόνο...

Ευχαριστώ πολύ ΜΑD! Θα καλέσω να εκθέσουν τα παπούτσια τους οι: Ανήλικος, Αρκούρης, Κeen on boys, Principito, Τurigr, και Fallen angel. Και όποιος άλλος θέλει...

Ποιά τέχνη;

Όχι γιατί αν εσείς το λέτε τέχνη, πρέπει να αλλάξουμε γνώμη για ότι ξέρουμε μέχρι τώρα... και δεν συμφέρει και από θέμα χρόνου αλλά και ψυχικής υγείας. Γιατί θα μας καταντήσετε ψυχασθενείς με τα καμώματά σας. Γιατί δεν ξέρετε τα όρια της λογικής. Εκφράζετε τέχνη την απανθρωπιά και τη σκληρότητα, την αναισθησία και την ηλιθιότητα του καθενός. Φυσικά δεν θα κάνατε το ίδιο αν επρόκειτο για λογικό ον. Αυτό έλειπε δηλαδή. Σκ*τά στα μούτρα σας λοιπόν, για τη μαμακία που σας δέρνει.

Ακολουθεί αναδημοσίευση ανάρτησης, αυτούσια, από το blog της roadartist, θα ήθελα να την ευχαριστήσω για τον δανεισμό.

[Η παρακάτω είδηση πραγματικά με εξόργισε...

O υποτιθέμενος ‘καλλιτέχνης’ Guillermo Vargas "Habacuc" πήρε ένα αδέσποτο σκυλί, το μετέφερε στην κοσταρικανή γκαλερί "Centro Nacional de la Cultura", το έδεσε και το άφησε χωρίς νερό και φαγητό. Το σκυλί πέθανε μετά από μερικές μέρες.

Οι απαθέστατοι καλεσμένοι του στην γκαλερί έγιναν μάρτυρες του εγκλήματος χωρίς να αντιδράσει κανένας.

Σκοπός του "καλλιτέχνη" ήταν, όπως ο ίδιος δήλωσε, να…διαμαρτυρηθεί για την κακοποίηση των ζώων...

Δυστυχώς το εγκληματικό αυτό περιστατικό εκτιμήθηκε από την..αμερικανική τέχνη και έτσι η επιτροπή της Central American Biennial of Art, δήλωσε ότι η εγκληματική αυτή πράξη ήταν πραγματική τέχνη!

Έτσι αυτός ο ανεγκέφαλος και αρρωστημένος τύπος κλήθηκε για να πραγματοποιήσει για δεύτερη φορά την 'τέχνη' του στη Biennial του 2008!..]

Aυτό συνμπλόκερς μου, συμβαίνει στον 21ο αιώνα, δεν φαντάζεστε τι μας περιμένει...

Εντυπώσεις..

Γειά!!!

Μόλις χτες ήρθα απο το μίνι ταξιδάκι μου. Κατά τις 11:30 μ.μ. ήμουν σπίτι. Από το τρέξιμο των ημερών δεν ένιωθα τα πόδια μου, βάλε και το πιάσιμο απο τον ύπνο στο λεωφορείο.

Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα με σκοπό να περάσω ένα ήσυχο ΠΣΚ, μάλλον δεν τα κατάφερα. Έφτιαξα ένα γεμάτο πρόγραμμα, το οποίο δεν μου άφησε πολλά περιθώρια. Στο τέλος πρόσθεσα και άλλη μία μερα, τη Δευτέρα. Ήμουν όλη μέρα έξω! Εκτός απο τα τους παλιούς φίλους/ες μου, βρέθηκα και με τρία κα-τα-πλη-κτι-κά άτομα του blogging. Ποιούς; Τoymaker, b|a|s|n\i/a, Mahler76. Κατ΄αρχήν να πω ότι είχα κάποιους ενδοιασμούς για το άν πρέπει να κάνω γνωριμίες, αλλά όπως καταλάβατε τους ξεπέρασα.

Πήγαμε για καφέ στο κέντρο, δεν κατάλαβα καν πως πέρασαν οι ώρες. Μιλήσαμε για πολλά πράγματα. Πραγματικά δεν πίστευα ότι θα περνούσα τόσο ωραία. Σκεφτόμουν ότι δεν θα είχαμε θέματα να ασχοληθούμε. Μιλήσαμε, γελάσαμε, σκεφτήκαμε, πειράξαμε ο ένας το άλλον, ταιριάξαμε..

Λίγα λόγια για τα παιδιά,

Toymaker, αχ αυτό το παιδί! Άλλο περίμενα, άλλο είδα. Βασικά το μπλόκ του με είχε παραπέμψει σε άλλου είδους άνθρωπο. Εντάξει, είχαμε μιλήσει και στο msn όπου κατάλαβα ότι ο χαρακτήρας δεν έχει σχέση με το περιεχόμενο του μπλόκ, αλλά τόσο πολύ δεν το περίμενα. Ένας άλλος άνθρωπος! Γλυκύτατος με πονηρό χαμογελάκι, οικείος. Με τίποτα δεν λες ότι αυτό το άτομο ασχολείται με τρομο-ιστορίες. Τα φαινόμενα απατούν.

Mahler76, συγκρατημένος και σοβαρός (όσο πρέπει, μην νομίζεις πως ντρέπεται, κάτσε να περάσει λίγο η ώρα), αλλά με πολύ χιούμορ.. τι να πω, χωρίς να γελάσει μπορεί να σε κάνει να πέσεις κάτω κρατώντας την κοιλιά σου απο τα γέλια. Καλύτερα να μην θυμηθώ που λερώθηκες με γαλατάκι.

b|a|s|n\i/a, επίσης σοβαρός, με ματιά κοφτερή που μπορεί να σου πει πολλά. Θα μιλήσει όταν χρειάζεται και ξέρει τι θα πει. Έχουμε και τα ίδια γούστα στο ποτό. χιχι!

Θα ήθελα να τους ευχαριστήσω για το χρόνο που μου χάρησαν. Πέρασα τέλεια μαζί σας. Νομίζω θα το ξανακάνω γρήγορα. Είστε υπέροχοι. Χάρηκα πολύ που σας γνώρισα. Να 'στε καλά! Έφυγα με καλές εντυπώσεις και φταίτε εσείς γι' αυτό! :)